واضح است دستیابی به اهداف بلندپروازانه تعیین شده در بخش انرژی‌های پاک، بدون رفع آسیب‌پذیری‌های شبکه برق و نوسازی زیرساخت‌های قدیمی آن محقق نخواهد شد.
به گزارش پایگاه خبری و تحلیلی «فلزات‌آنلاین» و به نقل از پایگاه خبری «Asian Power»، انتظار می‌رود بخش انرژی هند با توجه به اهداف بلندپروازانه‌ای که برای آن تعیین شده است، دستخوش تغییراتی گسترده شود. طبق طرح تدوین شده در بخش انرژی هند، ظرفیت تولید برق از انرژی‌های تجدیدپذیر در این کشور تا سال ۲۰۳۰، به حدود ۵۰۰ گیگاوات انرژی خواهد رسید. همچنین، براساس طرح مذکور برایند انتشار کربن صفر در هند تا سال ۲۰۷۰ محقق خواهد شد. علی‌رغم اهدافی که از سوی دولت هندارائه شده است، بخش سبد انرژی در این کشور داستان متفاوت دیگری را روایت می‌کند.
براساس آمارهای منتشره شده، سهم مصرف زغال‌سنگ و نفت در بخش تولید برق در هند در مجموع حدود ۷۰ درصد ذکر شده است و این دو سوخت فسیلی، بیشترین سهم را در سبد انرژی برق در کشور مذکور به خود اختصاص داده‌اند. افزایش میزان تولید و واردات زغال‌سنگ به هند در سال ۲۰۲۴ نشان می‌دهد که اهداف بلندپروازانه تعیین شده در بخش انرژی‌های پاک این کشور، در عمل با واقعیت‌های موجود در تضاد است.
اگرچه هند در کاهش میزان انتشار کربن در بخش انرژی و افزایش بهره‌وری در صنعت برق خود در بازه زمانی سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۸ میلادی موفق عمل کرده اما بخش تولید برق در این کشور همچنان با موانع ساختاری روبه‌رو است. این مشکلات ساختاری بیش از تسریع در راه‌اندازی پروژه‌های تجدیدپذیر، به زیرساخت‌های فرسوده صنعت برق و به طور کلی‌تر بخش انرژی این کشور و پر کردن شکاف‌های ایجاد شده در آن مرتبط است.
چالش زیرساخت‌های فرسوده بخش انرژی هند
زیرساخت‌های فرسوده بخش انرژی هند، به ویژه در صنایع پایین‌دستی نفت و گاز و انرژی حرارتی در این کشور را می‌توان هم به عنوان یک چالش و هم به عنوان یک فرصت استثنایی در نظر گرفت. طبیعی است که تاخیر در بازسازی زیرساخت‌های فرسوده و ناکارآمدی در پیاده‌سازی آن‌ها، بر میزان انتشار گازهای گلخانهای و تامین امنیت بخش انرژی تاثیر منفی خواهد گذاشت.
از سوی دیگر، جایگزینی کامل زیرساخت‌های قدیمی در بخش انرژی اقدامی غیرعملی بوده و خود می‌تواند به عاملی در افزایش کربن تولیدی منجر شود. به علاوه، نصب و راه‌اندازی سیستم‌های جدید در بخش مذکور موجب افزایش چرخه عمر تجهیزات و سیستم‌ها خواهد شد. در حال حاضر بسیاری از تاسیسات هند در صنایع بالادستی، میان‌دستی و پایین‌دستی از جمله توربین‌ها، پمپ‌ها و سیستم‌های الکترومکانیکی دچار فرسودگی شدیدی شده‌اند و نیازمند جایگزینی با تجهیزات جدید هستند.
در حالی که ناکارآمدی این سیستم‌های فرسوده، رابطه مستقیمی با افزایش کربن تولید در بخش انرژی دارد، پشتیبانی تولیدکنندگان تجهیزات اصلی برای تامین قطعات یدکی تاسیسات قدیمی‌تر که در حال حاضر دسترسی به آن‌ها کاهش یافته است، خود به عاملی تبدیل شده که نیاز به مدرن‌سازی زیرساخت‌ها را بیش از پیش افزایش داده است. در واقع نوسازی تاسیسات و تجهیزات قدیمی در بخش انرژی هند باید به گونه‌ای انجام شود که به واسطه آن، امکان تامین نیاز انرژی مصرف‌کنندگان در آینده از این طریق فراهم باشد.
یکی از ابزارهایی که می‌تواند نقشی پررنگ در بازسازی زیرساخت‌های فرسوده در بخش انرژی هند داشته باشد، استفاده از مهندسی معکوس است. بهسازی برخی تجهیزات فعلی با هدف افزایش ظرفیت تولید انرژی یا ادغام فناوری‌های جدیدتر بدون جایگزینی کامل سیستم‌های قدیمی، از دیگر اقدامات مثبتی است که می‌تواند در بخش انرژی هند انجام شود.
به طور کلی، استفاده از روش‌‌های مدرن بهسازی تاسیسات در بخش‌های مختلف در مقیاس جهانی، بازدهی مثبتی را در بخش انرژی به همراه داشته است. به عنوان مثال، نصب پمپ‌های تزریقی در دریای شمال، ظرفیت تولید برق را بدون نصب تجهیزات جدید و جایگزینی آن‌ها حدود ۲۰ درصد افزایش داده است. یک نیروگاه برق دیگر در اندونزی با طول عمر ۳۰ سال از طریق سازمان‌دهی مجدد هسته استاتور، مدت زمان فاز تعمیرات و نگهداری نیروگاه را تا ۴۰ درصد کاهش داده است.
اداره مرکزی برق هند (CEA)، یکی از بخش‌هایی به شمار می‌آید که دستورالعمل‌های نوسازی و بهسازی را در سال ۲۰۲۰ به‌روزرسانی کرده است تا انعطاف‌پذیری خود را با هدف کاهش انتشار گازهای گلخانهای، به ویژه در نیروگاه‌های حرارتی حفظ کند.
با توجه به اینکه پیش‌بینی شده است ظرفیت استفاده از زغال‌سنگ در تولید برق هند از ۲۱۱ گیگاوات به ۴۴۱ گیگاوات تا سال ۲۰۴۰ افزایش خواهد یافت، نوسازی و بهسازی پمپ‌ها، توربین‌ها، ژنراتورها با هدف افزایش تولید انرژی در شبکه برق این کشور به ویژه در نیروگاه‌های قدیمی‌تر، باعث بهبود بهره‌وری و کاهش کربن تولیدی خواهد شد.
ادغام انرژی‌های تجدیدپذیر با شبکه برق هند ضرورت دارد
گذار به انرژی‌های تجدیدپذیر در هند تنها با هدف افزایش ظرفیت تولید برق در این کشور انجام نمی‌شود بلکه مولفه قابلیت اطمینان در شبکه برق هم در آن اهمیت بالایی خواهد داشت. ادغام انرژی‌های تجدیدپذیر در شبکه برق هند مانند انرژی بادی و خورشیدی، مولفه غیرقابل‌پیش‌بینی بودن سیستم تولید برق این کشور، به‌ویژه نیروگاه‌هایی که بر پایه تولید انرژی متمرکز و پایدار ساخته شده‌اند را به وجود خواهد آورد.
متنوع‌سازی عرضه انرژی‌های تجدیدپذیر از جمله اقداماتی است که بر مولفه پایداری شبکه برق هند تاثیر خواهد گذاشت و در واقع پیاده‌سازی آن، به هماهنگی و آمادگی بالاتری نیاز خواهد داشت؛ البته نباید فراموش کرد بسیاری از سیستم‌های فعلی تولید برق در هند بر پایه تولید انرژی متمرکز و پایدار و متغیر انرژی طراحی نشده‌اند.
ناگفته نماند تغییرات ناگهانی در ظرفیت تولید برق از انرژی‌های تجدیدپذیر می‌تواند تعادل فرکانس و ولتاژ انرژی را مختل کند و احتمال قطعی برق یا مداخلات به صورت فیزیکی که از قضا بسیار هزینه‌بر است را افزایش دهد. نوسانات بالای انرژی در نیروگاه‌های حرارتی، خود به تنهایی یکی از عواملی به شمار می‌آید که موجب پیچیدگی در مدیریت نوسانات تقاضای برق در هند می‌شود.
علی‌رغم این چالش، ایجاد مشارکت‌های استراتژیک برای نوسازی و بازسازی نیروگاه‌های برق، بهینه‌سازی قطعات و تجهیزات آن به صور دوره‌ای می‌تواند بر افزایش بهره‌وری این نیروگاه‌ها و کمک به سازگاری آن‌ها هم‌زمان با تغییر شرایط تاثیر مثبت بگذارد. چنین اقداماتی موجب شده است که نیروگاه‌های حرارتی به عنوان منبع انرژی پشتیبان، همچنان جایگاه خود در شبکه برق هند که به سمت استفاده از انرژی‌های تجدیدپذیر حرکت می‌کند را حفظ کند.
هم‌اکنون وضعیت شبکه برق هند نشان می‌دهد این بخش بر سر یک دوراهی قرار گرفته است؛ این در حالیست که سایر کشورهای آسیایی در حال گذار از سوخت‌های فسیلی به سمت انرژی‌های تجدیدپذیر هستند. این اتفاق در حالی روی می‌دهد که صنعت برق جهانی به واسطه افزایش تقاضا برای مصرف انرژی، به ویژه از سوی بخش فناوری تحت فشار قرار گرفته است. بر همین اساس، مدیریت زیرساخت بخش مذکور بیش از پیش اهمیت پیدا خواهد کرد.
در این کشورها، نوسازی نیروگاه‌های فعلی برق و افزایش بهره‌وری انرژی در آن می‌تواند به عنوان پل ارتباطی و همانند منبع انرژی پشتیبان در روند گذار به انرژی‌های تجدیدپذیر در نظر گرفته شده و تلقی شود. بر همین اساس در این مرحله گذار در صنعت برق هند، تمرکز تنها بر افزایش ظرفیت تولید انرژی معطوف نخواهد بود بلکه این سازگاری و پویایی زیرساخت‌های بهسازی شده شبکه برق و مدیریت غیرمتمرکز آن است که اهمیت پیدا خواهد کرد.
انعطاف‌پذیری شبکه برق از طریق مدرن‌سازی، هوشمندسازی فاز تعمیرات و نگهداری و افزایش انعطاف‌پذیری در آن، از مهم‌ترین عواملی هستند که در تحقق جاه‌طلبی‌های هند در طرح برایند انتشار کربن صفر تاثیرگذار خواهند بود. در مجموع، فرایند کربن‌زدایی را نباید تنها چالش اصلی شبکه برق هند در نظر گرفت زیرا بهینه‌سازی، هوشمندسازی و مقیاس‌پذیری از مولفه‌های مهم‌تری هستند که تمرکز باید بر روی آن‌ها گذاشته شود.
انتهای پیام//
