مدیرعامل شرکت تعاونی دانش‌بنیان فیروزه‌سازان کوی، تولیدکننده گلوله فولادی گفت: قیمت میلگرد آلیاژی به عنوان ماده اولیه تولید گلوله، در حالی به حدود ۲۳ هزار تومان به ازای هرکیلوگرم افزایش یافته است که قیمت آن در حدود ۱۷ هزار تومان به ازای هر کیلوگرم در سال پیش بود. از طرفی، تولیدکنندگان میلگرد نیز ناچارند شمش فولای را با قیمت حدود ۲۱ هزار تومان به ازای هر کیلوگرم خریداری کنند؛ در حالی که قیمت آن حدود ۱۵ هزار تومان به ازای هر کیلوگرم در سال گذشته بود. واقعیت امر این است که تمامی فعالان صنعت فولاد سوار بر یک کشتی مشترک هستند و هرگونه چالش و نوسان در یک بخش از زنجیره فولاد که تامین مواد اولیه گل سرسبد آن‌هاست، سراسر زنجیره را تحت تاثیر قرار خواهد داد.
عباس سرخوش در گفت‌وگو با خبرنگار پایگاه خبری و تحلیلی «فلزات آنلاین» در خصوص شرایط تولید طی ماه‌های اخیر، بیان کرد: در ابتدا باید به این حقیقت تلخ اشاره کنیم که در شرایط کنونی، تولید در داخل کشور ما معنایی ندارد. نوسانات ادامه‌دار نرخ ارز که در روزهای پایانی سال گذشته به بالاترین حد خود رسید و افزایش بدون برنامه حقوق و دستمزد نیروی انسانی، بسیاری از کارخانجات تولیدی را به مرز تعطیلی کشاند؛ آن دسته از تولیدکنندگانی هم که موفق به ادامه فعالیت خود شده‌اند، با حداکثر ۳۰ تا ۴۰ درصد ظرفیت اسمی تولید مشغول به‌کار هستند.
وی در ارتباط با تامین مواد اولیه و چالش‌های موجود در این زمینه، عنوان کرد: میلگرد آلیاژی کروم‌دار، ماده اولیه اصلی مورد نیاز تولید گلوله فولادی است؛ با توجه به تولید این محصول در شرکت‌های بزرگی مانند ذوب آهن اصفهان و فولاد آلیاژی ایران، مشکل چندانی در تامین آن نداریم اما به دنبال نوسانات شدید نرخ ارز و ایجاد اختلاف قیمت بین میلگرد و گلوله فولادی، میزان تولید و فروش مجموعه ما در سال ۱۴۰۱ نسبت به سال قبل از آن، بالغ بر ۷۰ درصد کاهش یافته است. مشتریان محصول تولیدی شرکت تعاونی دانش‌بنیان فیروزه‌سازان کوی نیز از شرایط موجود به هیچ وجه راضی نیستند و بارها اعلام کرده‌اند که خرید گلوله فولادی با قیمت کنونی مقرون به صرفه نیست. بسیاری از شرکت‌های کوچک‌مقیاس فعال در صنایعی همچون مس، سرب و روی، طلا و… که جزو مشتریان عمده ما محسوب می‌شوند، تولید خود را به بیش از یک سوم ظرفیت کاهش داده‌اند تا فقط چراغ تولید را روشن نگه دارند و ادامه فعالیت آن‌ها به شرایط اقتصادی کشور در آینده بستگی دارد.
درآمدها به ریال و هزینه‌ها به دلار است!
مدیرعامل شرکت تعاونی دانش‌بنیان فیروزه‌سازان کوی با انتقاد از شرایط بغرنج اقتصادی کشور، مطرح کرد: زمانی که درآمدها بر پایه ریال است و ما بر اساس دلار هزینه می‌کنیم و همچنین نرخ ارز بیش از ۵۰ درصد در سال گذشته افزایش یافته است، چگونه می‌توانیم رونق و پیشرفت اقتصاد را متصور شویم؟ یکی از بزرگ‌ترین شرکت‌های فعال در صنعت مس کشور، جزو مشتریان دائمی مجموعه ماست و سال ۱۴۰۱، تنها ۱۰ درصد بر قیمت پیشنهادی خود برای گلوله فولادی نسبت به سال ۱۴۰۰ اضافه کرد؛ در حالی که سایر هزینه‌های تولید در سال پیش، بالغ بر ۱۰۰ درصد افزایش یافت که از جمله آن‌ها می‌توانیم به افزایش ۳۰۰ درصدی قیمت برق و افزایش قیمت کالاهای مصرفی مانند بلبرینگ از هفت میلیون تومان به ۱۳ میلیون تومان اشاره کنیم. مارجین درآمدی شرکت تعاونی دانش‌بنیان فیروزه‌سازان کوی در سال ۱۴۰۱ نسبت به سال پیش از آن، تنها ۱۰ درصد افزایش یافته است و اگر فرض کنیم که میزان تورم ۵۰ درصدی اعلام شده از جانب دولت صحیح باشد که نیست، ما چگونه می‌توانیم اختلاف ۴۰ درصدی ایجاد شده را جبران کنیم؟
سرخوش در ادامه به افزایش حقوق نیروی انسانی اشاره کرد و گفت: در سال گذشته، میزان حقوق و دستمزد نیروی انسانی با احتساب بیمه و مالیات، حدود ۶۷ درصد افزایش یافت؛ در حالی که قرار بود ۵۷ درصد رشد پیدا کند. امسال نیز قرار بر این است حقوق و دستمزد به میزان ۲۹ درصد افزایش یابد که با احتساب بیمه و مالیات، به ۳۸ درصد هم خواهد رسید. تعداد نیروی انسانی شاغل در شرکت تعاونی دانش‌بنیان فیروزه‌سازان کوی که از دو کارخانه گلوله‌سازی و محصولات دام، طیور و آبزیان تشکیل شده، در مجموع ۴۴ نفر است؛ با توجه به افزایش بی‌رویه هزینه‌های تولید، متاسفانه ناچار به تعدیل پنج نفر طی دو ماه ابتدایی امسال شدیم و اگر شرایط به همین شکل ادامه پیدا کند، چاره‌ای جز تعدیل بیشتر نیروی انسانی نخواهیم داشت. ما در حالی به تولید خود ادامه می‌دهیم که دو کارخانه تولیدی را با سرمایه ۲۵۰ میلیارد تومانی که آن هم از طریق دریافت تسهیلات، فروش ملک و خودروی شخصی و… تامین شده است، راه‌اندازی کرده‌ایم. با توجه به شرایط اقتصادی و تورم موجود در کشور، بازگشت سرمایه ما باید طی پنج سال صورت پذیرد؛ یعنی سود خالص شرکت باید ۵۰ میلیارد تومان در سال باشد تا فقط اصل سرمایه طی پنج سال به حساب شرکت برگردد؛ در حالی که کل سود عملیاتی و بازرگانی شرکت در سال گذشته، ۱٫۲ میلیارد تومان بوده که چیزی فراتر از فاجعه است! این معضل تنها مرتبط با مجموعه ما نیست بلکه اکثر شرکت‌های فعال در حوزه تولید هم‌زمان با افزایش رکود و تورم، با افت چشمگیر درآمد و سوددهی طی ماه‌های اخیر مواجه شده‌اند.
وی با اشاره به اینکه تولید گلوله فولادی نیازمند نیروی انسانی متخصص آشنا با عملیات حرارتی است، تصریح کرد: دستگاه‌ها و ماشین‌آلات مورد استفاده در خط تولید این محصول، همگی وارداتی و ساخت کشور چین هستند. تامین قطعات یدکی مورد نیاز، یکی از مشکلاتی است که با آن مواجهیم و به دلیل عدم تخصیص ارز برای واردات قطعات و لوازم یدکی، ناچار به تعمیر و استفاده چندباره از یک قطعه هستیم تا طول عمر مصرف آن پایان یابد. ضمن اینکه تعمیر این قطعات، با هزینه هنگفتی انجام می‌شود و نمونه داخلی آن نیز کیفیت چندان مناسبی ندارد.
بومی‌سازی یا کپی‌برداری از نمونه فیک خارجی؟
مدیرعامل شرکت تعاونی دانش‌بنیان فیروزه‌سازان کوی در ارتباط با بومی‌سازی قطعات و تجهیزات، مطرح کرد: معتقدیم هر آنچه که در داخل کشور بومی‌سازی شده است، یک سری کپی‌برداری از نمونه فیک خارجی آن است. ما از یک سری غلتک‌های خاص در خط تولید گلوله فولادی استفاده می‌کنیم که چند سال قبل، پیشنهاد بومی‌سازی آن را با شرکت‌های داخلی مطرح کردیم اما متاسفانه با استقبال چندانی همراه نشد. غلتک‌های چینی مورد استفاده در خط تولید مجموعه، قابلیت تولید ۶۰۰ تن محصول را دارد اما میزان تولید با استفاده از نمونه داخلی آن، ۱۲۰ تن معادل یک پنجم است. از طرفی، هزینه تعویض بلبرینگ و گیریس نیز به شدت افزایش یافته است و بر همین اساس می‌توان گفت بومی‌سازی تاثیر چندانی بر هزینه‌های تولید گلوله فولادی نداشته است.
سرخوش در ارتباط با فرایند تولید گلوله فولادی، گفت: میلگرد آلیاژی در ابتدا وارد کوره پیش‌گرم و سپس وارد بخش نورد می‌شود. در این بخش دو غلتک وجود دارد که غلتک نخست، میلگرد را درگیر می‌کند و سپس عملیات برش‌کاری در ابعاد مد نظر مشتریان انجام می‌شود. در ادامه غلتک دوم میلگرد برش خورده را گرد می‌کند و در پایان ضمن عملیات حرارتی و سردسازی آن، محصول نهایی که همان گلوله فولادی است، آماده بارگیری و ارسال برای مشتریان می‌شود.
وی در ادامه با بیان اینکه تا اواخر سال ۱۳۹۸ تولیدات خود را به کشورهای پاکستان، ترکمنستان و… صادر می‌کردیم، خاطرنشان کرد: رفع تعهد ارزی باعث شد نتوانیم به فعالیت خود در حوزه صادرات ادامه دهیم؛ در حال حاضر نیز الزام به عرضه ارز حاصل از صادرات در سامانه نیما باعث شده است بسیاری از صادرکنندگان، قید صادرات تولیدات خود را بزنند. متاسفانه نه تنها شرایط تولید و فروش محصولات فولادی در بازار داخلی بیش از پیش دشوار شده است بلکه شاهد افت چشمگیر مراودات تجاری و عرضه این محصولات در بازارهای بین‌المللی به دنبال برخی تصمیمات و سیاست‌گذاری‌های اشتباه در حوزه تجارت خارجی هستیم.
این تولیدکننده گلوله فولادی با انتقاد از عدم ظرفیت‌سنجی مناسب برای تولید گلوله فولادی، اظهار داشت: کل میزان مصرف گلوله فولادی در ایران، ۲۸۰ هزار تا ۳۰۰ هزار تن در سال است؛ در حالی که برای تولید سالیانه ۵۰۰ هزار تن گلوله فولادی ظرفیت‌سازی شده است. یعنی حدود ۲۰۰ هزار تن ظرفیت خالی برای گلوله فولادی در کشور وجود دارد و بر همین اساس می‌توان گفت سرمایه‌گذاری جدید برای احداث و راه‌اندازی خط تولید این محصول به هیچ وجه صرفه اقتصادی ندارد. در شرایط فعلی، پذیرش ریسک سرمایه‌گذاری ۱۱۰ تا ۱۲۰ میلیارد تومانی برای راه‌اندازی یک واحد تولید گلوله فولادی با ظرفیت ۱۳ هزار تن در سال چندان عاقلانه نیست؛ به ویژه اینکه سود شما در پایان سال، تنها یک میلیارد و ۲۰۰ میلیون تومان باشد.
توافق یا تهدید؛ مسئله این است…
سرخوش با تاکید بر اینکه استفاده از کوره‌های القایی، هیچ گونه آلایندگی زیست‌محیطی ندارد، اذعان کرد: از سال ۱۳۹۵، شرکت تعاونی دانش‌بنیان فیروزه‌سازان کوی فعالیت‌های خود را در روزهای گرم سال به مدت دو روز طی یک هفته متوقف می‌کند. تابستان سال گذشته، روزهای سه‌شنبه و چهارشنبه تولید نداشتیم و طبق اعلام برنامه قطعی برق در سال جاری که از ابتدای خرداد ماه تا اواسط شهریور ماه است، باید برنامه‌ریزی جدید داشته باشیم. در واقع اگر ما شرایط تحمیل شده از سوی دولت و بخش‌های مرتبط را نپذیریم، برق مجموعه قطع خواهد شد و مشخص نیست که آیا این یک توافق سازنده میان تولیدکننده و دولت است یا یک تهدید جدی برای صنعت و صنعتگر!
وی در ادامه ضمن اشاره به نقش و اهمیت دانش و تجربه در تولید گلوله فولادی، عنوان کرد: ما پنجمین مجموعه در داخل کشور هستیم که پس از شرکت‌های آلیاژکار اصفهان، ماشین‌سازی اراک، فولاد حدید یزد و فولاد کوبان اصفهان، موفق به تولید گلوله فولادی در سال ۱۳۹۳ شده‌ایم. پس از شرکت تعاونی دانش‌بنیان فیروزه‌سازان کوی، مجموعه‌های بسیاری وارد عرصه تولید گلوله فولادی شده‌اند که مجموع آن‌ها به حدود ۴۰ واحد تولیدی می‌رسد. در سال گذشته، ما در مجموع موفق به تولید هفت هزار تن گلوله فولادی شدیم که امیدواریم بتوانیم علی‌رغم تمامی مشکلات، میزان تولید خود در سال جاری را افزایش دهیم.
مدیرعامل شرکت تعاونی دانش‌بنیان فیروزه‌سازان کوی همچنین به مشکلات موجود در پرداخت بیمه و مالیات اشاره کرد و گفت: قانونی در حوزه بیمه و مالیات کشور وجود دارد که بر اساس آن اگر نیروی انسانی بیمه‌‍شده در یک مجموعه تولیدی، در پی برخی سوانح و حوادث به دنبال از کار افتادگی و بازنشستگی خود باشد، کارفرما موظف است حقوق ۱۰ سال آن نیروی انسانی را به طور یک جا پرداخت کند تا در قبال آن، حق مستمری فرد مذکور برقرار شود. ما پس از اتفاقی که در سال ۱۳۹۷ برای یک نیروی انسانی شاغل در مجموعه افتاد، متوجه این قانون شدیم و پس از کش و قوس‌های فراوان، مبلغی در حدود ۶۰۰ میلیون تومان را به حساب سازمان تامین اجتماعی واریز کردیم؛ قانونی که مشخص نیست علی‌رغم پرداخت حق بیمه ماهانه، بر چه پایه و اساسی در این زمینه تعریف شده و گویا تنها جیب کارفرمایان را نشانه رفته است.
سرخوش در خصوص چشم‌انداز تولید گلوله فولادی، خاطرنشان کرد: مادامی که شاهد عدم حمایت واقعی از تولیدکنندگان هستیم و وعده‌های مسئولان در حد حرف باقی مانده است، نمی‌توان چشم‌انداز روشنی برای این بخش متصور شد. سرمایه‌گذاری در حوزه تولید به شدت طی ماه‌های اخیر کاهش یافته است و شاهد افزایش روزافزون سرمایه‌گذاری در سایر حوزه‌ها مانند ساخت‌وساز، طلا، سکه و ارز هستیم؛ چراکه سرمایه‌گذاری در آن‌ها، استرس و مشکلات بخش تولید را هم ندارد.
وی در پایان یادآور شد: تولیدکنندگان میلگرد که تامین‌کنندگان اصلی ماده اولیه مورد نیاز تولید گلوله هستند، نسبت به افزایش قیمت شمش فولادی از حدود ۱۵ هزار تومان به ازای هر کیلوگرم در سال گذشته، به حدود ۲۱ هزار تومان به ازای هر کیلوگرم در سال جاری گلایه‌مندند. در ادامه ما هم ناچاریم میلگرد را با قیمت حدود ۲۳ هزار تومان به ازای هر کیلوگرم خریداری کنیم؛ در حالی که قیمت آن در سال گذشته، حدود ۱۷ هزار تومان به ازای هر کیلوگرم بود. واقعیت امر این است که همه ما سوار بر یک کشتی مشترک هستیم و هرگونه نوسان در یک بخش از زنجیره فولاد، سراسر زنجیره را تحت تاثیر قرار خواهد داد. بدیهی است که در صورت افزایش قیمت مواد اولیه جدای از سایر هزینه‌های تولید مانند نیروی انسانی، انرژی و بیمه و مالیات، تولیدکننده چاره‌ای جز کاهش میزان تولید خود نخواهد داشت و فعالیت خود را باید برای مدتی متوقف کند؛ درست مثل اتفاقی که هم‌اکنون برای برخی واحدهای تولید میلگرد رخ داده است.
انتهای پیام//
