صدراعظم آلمان به این امید در پایان هفته گذشته راهی آمریکای لاتین شد تا راهی برای آلمان بگشاید و منابع بیشتری از لیتیومی را که غول‌های خودروساز از جمله مرسدس بنز «AG» و فولکس واگن «AG» برای باتری خودروهای الکتریکی خود نیاز دارند، تامین کند.
به گزارش پایگاه خبری و تحلیلی «فلزات آنلاین» و به نقل از روابط عمومی ایمپاسکو، شیلی پس از استرالیا، دومین تامین‌کننده لیتیوم در جهان است و بیشتر تولید آن در حال حاضر به مصرف چین می‌رسد. اولاف شولتس که روز یکشنبه ۲۹ ژانویه در سانتیاگو با گابریل بوریچ، رئیس جمهوری شیلی دیدار کرد، به گفته افراد آگاه، خواهان سهم بیشتری از لیتیوم برای بزرگ‌ترین اقتصاد اروپا شده است.
منابع آگاهی که خواستند نام آن‌ها فاش نشود، در این رابطه اعلام کردند که بخشی از استراتژی آلمان برای ارتباط نزدیک‌تر با شیلی این است که فرایند تولید بیشتر در محل باشد و به استخراج و فرآوری لیتیوم و در عین حال آسیب کمتر به محیط زیست هم کمک کند.
یکی از منابع آگاه در این رابطه عنوان کرد که دولت آلمان قصد دارد پیشنهادی جذاب‌تر از توافق شیلی با چین به آن‌ها ارائه دهد.
کشورهای بزرگ توسعه‌یافته مانند آلمان، به شدت برای در اختیار گرفتن منابع کمیاب با یکدیگر در رقابت هستند و دسترسی به فلزات و خاک‌های کمیاب برای آن‌ها در مسیر گذار به اقتصادهای پاک‌تر و از نظر فناوری پیشرفته‌تر، حیاتی است.
در رقابت جهانی برای بسیاری از کالاها، چین به تامین‌کننده یا پردازشگر برتر تبدیل شده که منجر به هشدارهایی درباره اعمال نفوذ بیش از حد دولت این کشور در برخی بازارها شده است.
این هشدارها به ویژه در آلمان که در دهه‌های اخیر وابستگی زیادی به واردات سوخت‌های فسیلی روسیه داشته، بیش از پیش مورد توجه قرار گرفته است. از زمان تهاجم روسیه به اوکراین، دولت شولتس در حال رقابت برای تنوع بخشیدن به تامین‌کنندگان مواد مورد نیاز برای حفظ اقتصاد خود بوده است.
آلمان و آرژانتین روز شنبه ۲۸ ژانویه در بوینس آیرس یادداشت تفاهمی امضا کردند که هدف از آن، تضمین دسترسی برلین به منابع غنی لیتیوم این کشور است. پس از دیدار با آلبرتو فرناندز، رئیس جمهوری آرژانتین، شولتس علیه سیاست‌هایی صحبت کرد که تنها در خدمت منافع کشوری است که می‌خواهد کالاها را تنها بر اساس منافع خود فرآوری کند.
وی روز گذشته از چین به عنوان رقیب آلمان در بازار جهانی کالایی یاد کرد. برخی دولت‌ها بر این باورند که تمام مواد خام از چین تامین می‌شود اما این درست نیست. بسیاری از مواد خام در واقع از آرژانتین یا شیلی، تامین و به چین منتقل می‌شود و سپس در آنجا فرآوری و در نهایت بار دیگر فروخته می‌شود. سوال این است که آیا نمی‌توان فرآوری این مواد را که هزاران شغل ایجاد می‌کند، به کشورهایی منتقل کرد که خاستگاه این مواد معدنی است؟
شولتس در جریان بازدید روز گذشته خود از سانتیاگو، پایتخت شیلی پیامی مشابه ارسال کرد. آلمان آماده ورود به تجارت لیتیوم با آمریکای لاتین در تلاش برای ایجاد استقلال از چین است.
بوریچ هم تاکید کرد مصمم است که صنعت لیتیوم را در کشور سازماندهی کند. بوریچ در یک کنفرانس مطبوعاتی در سانتیاگو تصریح کرد: ما می‌خواهیم یک شرکت ملی را از طریق مکانیسم‌های مختلف معاهده ایجاد کنیم و این حق و تکلیف شیلی است که در این صنعت مشارکت داشته باشد.
گفتنی است تنها دو شرکت در شیلی لیتیوم تولید می‌کنند؛ شرکت آلبمارل مستقر در ایالات متحده و شرکت محلی «SQM» که شرکت تینچی لیتیوم چین بیش از ۲۰ درصد در آن سهام دارد. این دو کارخانه به طور عمده کربنات لیتیوم می‌سازند که بیش از ۹۰ درصد آن در آسیا به مصرف می‌رسد.
آلبمارل و «SQM» هر دو مقادیر زیادی آب نمک را زیر یک نمک‌زار در صحرای شمالی شیلی پمپ و آن را در حوضچه‌های تبخیر غول‌پیکر برای یک سال یا بیشتر ذخیره می‌کنند. کنسانتره به دست آمده در کارخانه‌های مجاور به کربنات لیتیوم و هیدروکسید تبدیل و به باتری‌سازان چینی و کره‌ای ارسال می‌شود.
این صنعت به همان اندازه که سودآور است، در فرایند آن از آب شیرین، مواد شیمیایی و انرژی بسیار کمتری نسبت به استخراج سنگ سخت معدنی استفاده می‌کند اما تکنیک تبخیر خورشیدی به این معنی است که میلیاردها لیتر آب نمک در یکی از خشک‌ترین مکان‌های روی زمین استخراج و سپس تبخیر می‌شود. برخی معتقدند این تهدیدی برای حیات وحش از جمله فلامینگوهای صورتی است که در زیستگاه‌های شبیه به مریخ زندگی می‌کنند.
در این رابطه فشارها برای حرکت به سمت یک فرایند انتخابی یا مستقیم معدنی وجود دارد که به معنای تبخیر بسیار کمتر و استخراج و سود کمتر بوده و در گذر زمان افزایش یافته است.
در حالی که شیلی و استرالیا بخش اعظم عرضه جهانی معادن لیتیوم را به خود اختصاص داده‌اند، چین بیش از نیمی از کل ظرفیت پالایش این ماده معدنی را در اختیار دارد.
نگرانی‌های فزاینده‌ای در مورد تسلط این کشور آسیایی بر ظرفیت پالایش و تولید مواد وجود دارد؛ چراکه اتکای به چین اکنون به عنوان یک آسیب‌پذیری در میان تنش‌های تجاری و سیاسی که باعث بازنگری در خطوط عرضه جهانی شده است، شناخته می‌شود.
چین، کم‌هزینه‌ترین کشور برای فرآوری لیتیوم به شمار می‌رود؛ چراکه هزینه‌های ساخت‌و‌ساز در این کشور پایین‌تر است. در حالی که هزینه ساخت ظرفیت فرآوری در استرالیا و ایالات متحده، دو برابر بیش از هزینه صرف‌شده در چین است؛ در حالی که آمریکای جنوبی جایی در میان این دو جایگاه قرار دارد.
اورسولا فون درلاین، رئیس کمیسیون اروپا سال گذشته پیش‌بینی کرده بود که کالاهایی مانند لیتیوم و عناصر نادر خاکی به زودی اهمیتی بیش از نفت و گاز خواهند یافت.
وی به این پیش‌بینی اشاره کرده بود که تنها در اتحادیه اروپا، تقاضا برای عناصر نادر خاکی که در بسیاری از اقلام از موتورهای الکتریکی گرفته تا توربین‌های بادی و وسایل الکترونیکی قابل حمل استفاده می‌شوند، تا سال ۲۰۳۰ پنج برابر افزایش خواهد یافت.
انتهای پیام//
