برخی دولت‌ها و شرکت‌ها برای دستیابی به اهداف اقلیمی خود برای کاهش گازهای گلخانه‌ای که باعث گرمایش زمین می‌شوند، با مشکلاتی دست و پنجه نرم می‌کنند. حامیان ابتکار جبران کربن، آن را یک راهکار کلیدی برای دستیابی به اهداف اقلیمی می‌دانند. جبران کربن به یک کشور یا شرکت این امکان را می‌دهد که برای جبران انتشار گازهای گلخانه‌ای خود هزینه‌ای را پرداخت کند تا اقداماتی برای کاهش انتشار این گازها در مناطقی دیگر صورت بگیرد. این اقدامات می‌توانند شامل نصب پنل‌های خورشیدی در مناطق روستایی یا استفاده از اتوبوس‌های برقی باشند.
به گزارش پایگاه خبری و تحلیلی «فلزات‌آنلاین» و به نقل از خبرگزاری رویترز، ماده ۶ توافق‌نامه پاریس با ارائه دو گزینه به کشورها و شرکت‌ها کمک می‌کند تا اهدافی را که برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای در طرح‌های اقدامات اقلیمی خود (که به عنوان مشارکت‌های ملی تعیین‌شده شناخته می‌شوند) مشخص کرده‌اند، محقق کنند.
یکی از گزینه‌ها که به آن ماده ۶.۲ گفته می‌شود، به کشورها این امکان را می‌دهد که شرایط خود را برای یک توافق‌نامه تجاری کربنی دوجانبه تعیین کنند. گزینه دوم نیز که به آن ماده ۶.۴ گفته می‌شود، به دنبال ایجاد یک سیستم مرکزی تحت مدیریت سازمان ملل است تا کشورهای مختلف و شرکت‌ها بتوانند انتشار کربن خود را جبران کرده و این جبران‌ها را مبادله کنند. ماده ۶ به عنوان یک سازوکار مهم برای تامین مالی اقلیمی کشورهای در حال توسعه دیده می‌شود. یک بازار کربنی تحت توافق‌نامه پاریس، حتی با عدم حمایت ایالات متحده آمریکا به رهبری دونالد ترامپ نیز می‌تواند به فعالیت خود ادامه دهد.
در کنفرانس تغییرات اقلیمی سازمان ملل متحد سال ۲۰۲۱ در شهر گلاسگو، مذاکره‌کنندگان به توافقی دست یافتند که به سبب آن، قوانین جامعی برای خرید و فروش اعتبارات کربنی تنظیم شد اما پس از دو هفته مذاکرات در کنفرانس سال ۲۰۲۳ در دبی، کشورهای شرکت‌کننده نتوانستند بر سر جزئیات ضروری عملیاتی کردن یک سیستم مرکزی تجارت کربن به توافق برسند. همین موضوع در مورد شفاف‌سازی قوانین برای کشورهای خواهان تنظیم توافقات دوجانبه نیز صدق می‌کرد.
برخی کشورها مانند ژاپن و اندونزی تصمیم گرفته‌اند بدون دریافت این شفاف‌سازی‌ها، به پیشبرد توافقات دوجانبه خود ادامه دهند و در حال حاضر برای تجارت اعتبارات کربنی که به نام «نتایج کاهش قابل انتقال جهانی» شناخته می‌شود، آماده می‌شوند. سازمان ملل متحد اعلام کرده است که تا ماه اکتبر سال جاری میلادی، ۹۱ توافق بین ۵۶ کشور امضا شده است. تایلند و سوئیس، اولین فروش را در ماه ژانویه انجام دادند و بازار توافقات تجارت دوجانبه هنوز نسبتا کوچک است.
نبود قوانین کافی برای جلوگیری از تغییر شرایط توافقات یا لغو آن‌ها توسط کشورها، باعث نگرانی برخی خریداران شده است. همچنین سیستم قابل اعتمادی برای اطمینان از اینکه این اعتبارات خرید و فروش شده توسط هر دو کشور به درستی محاسبه می‌شوند، وجود ندارد.
پس از پایان کنفرانس اقلیمی سال ۲۰۲۴، این گروه متخصص دوباره ملاقات خواهد کرد تا توافق کند که کدام روش‌ها یا پروژه‌ها برای تولید اعتبارات کربنی در سیستم تجارت کربن منطبق با توافق‌نامه پاریس به رسمیت شناخته می‌شوند. پروژه‌هایی مانند اجاق‌های چوب‌سوز (استفاده از اجاق‌های چوب‌سوز بهبودیافته در جوامع روستایی برای کاهش انتشار کربن) یا جنگل‌کاری، از جمله مواردی به شمار می‌آیند که بررسی خواهند شد. اگر نکات کلیدی امسال حل و فصل شوند، این سیستم می‌تواند به زودی در سال ۲۰۲۵ راه‌اندازی شود.
برخی از شرکت‌ها که هیچ تعهد قانونی برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای خود ندارند، اهداف داوطلبانه‌ای تعیین کرده‌اند که می‌توانند بخشی از آن‌ها را از طریق خرید اعتبارات از بازار کربن داوطلبانه تحقق بخشند. در سال ۲۰۲۲، ارزش بازار داوطلبانه جهانی حدود دو میلیارد دلار بود اما ارزش این بازار در سال گذشته پس از بروز رسوایی‌های مکرر، به ۷۲۳ میلیون دلار کاهش یافت.
ارتباط پروژه‌های کربنی فعال در بازار داوطلبانه با سیستم توافق‌نامه پاریس می‌تواند اعتماد خریداران را افزایش دهد. توسعه‌دهندگان پروژه‌هایی مانند احیای درختچه‌های مانگرو یا کشاورزی احیاکننده می‌توانند درخواست دهند تا اعتبارات تولیدی آن‌ها تحت سیستم سازمان ملل متحد به فروش برسد؛ به این معنی که در صورت تایید، آن‌ها می‌توانند این اعتبارات را هم در آن سیستم و هم در بازار داوطلبانه به فروش برسانند.
لازم به ذکر است که کارشناسان پیش‌بینی می‌کنند که اعتبارات تایید شده توسط سازمان ملل متحد قیمت بالاتری خواهند داشت.
انتهای پیام//
