مدیر اقتصادی و توسعه سرمایه‌گذاری ایمیدرو گفت: مرسوم است که در صنعت فولاد دنیا، واحدهای بالادستی و پایین‌دستی تجمیع شود تا در قالب یک زنجیره عمل کنند.
به گزارش «فلزات آنلاین» و به نقل از روابط عمومی ایمیدرو، امیر صباغ با عنوان الزامات حفــظ رتبه نخســـت رشــد تولیــد فولاد، اظهــار داشــــت: در گـذشتــــه روش خصـــوصی‌ســـازی شرکت‌ها در کشور موجــب شد تا این واحدها به صورت مستقل عمل کنند و شاهد گسست زنجیره شویم.
وی افزود: این زنجیره که پیشتر از لحاظ سهامداری ذی‌نفع واحد داشت، به زنجیره‌ای متفاوت با سهامداران مختلف تبدیل شد و زمانی که وارد بورس شدند، سهامداران دیگر قابلیت مذاکره مشترک را نداشتند.
مدیر اقتصادی و توسعه سرمایه‌گذاری ایمیدرو با بیان اینکه تنها ۶۶ درصد ظرفیت ایجاد شده فولاد کشور در حال تولید است، عنوان کرد: یکی از دلایل این امر به شیوه خصوصی‌سازی بر می‌گردد.
صباغ بیان کرد: به طور حتم سرمایه‌گذاری در صنعت فولاد باید به گونه‌ای باشد که به سمت تاسیس هلدینگ‌های بزرگ در زنجیره فولاد حرکت کنیم.
به گفته وی، تاسیس چند هلدینگ بزرگ موجب تجمیع واحدها می‌شود که بخشی از آن در قالب طرحی کلان (نقشه راه) در حال تدوین است و این استراتژی در آن دیده شده است.
سیاست صدور مجوز
مدیر اقتصادی و توسعه سرمایه‌گذاری ایمیدرو مطرح کرد: از سوی دیگر بخشی از سیاست‌گذاری‌ها باید در صدور مجوزها اعمال شود؛ به طوری که مجوزهای توسعه‌ای باید در جهت تکمیل زنجیره ارزش این هلدینگ‌ها باشد و نقاط خالی را هدف‌گیری کند. در نقشه راه این موارد دیده شده است.
صباغ ابراز کرد: پیش از این قرار بود قبل از اینکه سیاست خصوصی‌سازی مطرح شود، زنجیره فولاد ایران دارای ذی‌نفع واحد باشد.
وی یادآور شد: طرح جامع فولاد سال ۸۲ تدوین شد و یک نقشه راه ۲۰ ساله بود که در آن مشخص شد که هر واحد فولادی در کجا جانمایی و توسعه و همچنین خوراک آن تعیین و به کدام صنایع اختصاص پیدا کند.
