وابستگی شدید مردم جوامع امروز به رسانه‌ها در حدی است که به نظر می‌رسد زندگی بدون رسانه‌ها دچار اخلال و حتی غیر ممکن می‌شود . از هنگام رسوخ امواج رسانه‌های دیداری و شنیداری و به‌دنبال آن توسعه رسانه‌های مکتوب و گرایش آن‌ها به کارکرده‌های تخصصی، هر لحظه دایره آگاهی‌های ساکنین کره خاکی افزونتر شده و تصور اینکه روزی برسد که بدون اتکا به یکی از انواع رسانه های گروهی و کسب اطلاع و افزایش آگاهی از محیط پیرامون بتوانیم به حیات خود ادامه دهیم کار دشواری باشد.

از دهه ۱۳۵۰ به بعد با رونق اقتصادی ایران، بسیاری از تولیدکنندگان کالا و خدمات در کشورمان نیز دریافتند، اقتصاد بدون رسانه بی‌معنی است، همین احساس نیاز جریان تبلیغاتی گسترده‌ای را به‌ویژه در رادیو و تلویزیون و فضاهای شهری ایجاد کرد.

این روند تا سال ۱۳۵۷ و شکل‌گیری نهال انقلاب‌اسلامی ادامه داشت و پس از وقفه‌ای حدودا ۱۰ ساله ، مجددا از سال ۱۳۶۷ کم‌کم تبلیغات بعنوان بخش جداناپذیر از  رسانه‌های گروهی خودنمایی کرد.

اکنون این شرایط به گونه ای است که تقریبا تمامی رسانه‌های گروهی داخلی نیز اطلاع‌رسانی را با معیار سود و درآمد‌زایی می‌سنجند نه آگاهی بخشی و آموزش که رسالت و مبنای کارکرد واقعی آن‌ها است، در این آشفته بازار تبلیغاتی، مخاطب به خرید و مصرف بیشتر و بیشتر خدمات داخلی و کالاهای خارجی تشویق می‌شود و از این رهگذر رسانه به سود می رسد.

سرمایه‌های کشور به سمت بخش خدمات سوق می‌یابد. واحدهای تولیدی داخلی روبه ورشکستگی می‌روند و رشد و توسعه اقتصادی در قالب یک شعار زیبا باقی می‌ماند.

این دسته از نظریات که عمدتا از دوره پس از جنگ جهانی دوم و کسب استقلال سیاسی کشورهای مستعمره قدیم مطرح شدند بر تقدم رشد اقتصادی تأکید دارند و معتقدند، رشد اقتصادی، توزیع عادلانه‌تر ثروت و درآمد را میسر خواهد ساخت و پیش شرط‌های لازم برای توسعه نهادهای دموکراتیک از جمله رسانه‌ها را فراهم خواهد ساخت.

دانیل لرنر از نخستین نظریه پردازانی است، که نقش توسعه بخشی ارتباطات و وسایل ارتباط جمعی را برای جهان سوم، وارد الگوی خود کرد.

این تغییر بافت سکونتی، موجب هجوم گسترده به شهرها و پیدایش بخش متورم خدماتی ، حاشیه‌نشینی گسترده، بیکاری پنهان و مشاغل کاذب و معضالت اجتماعی مهاجران در شهرها گردید.

دلیل این گرایش افراطی به شهر در ایرا را بخوبی می‌توان از شیوه عملکرد رسانه‌های گروهی که بطور مستقیم و غیرمستقیم مروج فرهنگ شهرنشینی بوده و هستند دریافت. برآیند عملکرد رسانه‌های داخلی این بوده که شهرنشینی مساوی با برخورداری بیشتر از امکانات و فرصت های بیشتر و بهتر برای زندگی است.

این بررسی نشان داد که رسانه تلویزیون تاثیرگذارترین رسانه در ایجاد تمایل به مهاجرت به ویژه در ارتباط با زنان روستایی است. حال گروهی که تا قبل از مهاجرت تولید‎‌کننده بودند، تبدیل به مصرف‌کننده می‌شوند.

آن‌چه که امروز شاهد آن هستیم انحراف از مسیر تبیین شده و دور شدن بسیاری از رسانه‌های گروهی از نقش و رسالت واقعی خویش است .با نگاهی دقیق‌تر به رویکرد رسانه‌های گروهی اعم از دیداری، شنیداری و نوشتاری به موضوع اقتصاد، بخوبی در می‌یابیم که رسانه‌ها با حجم وسیعی از پیام‌ها مستقیم و غیر‌مستقیم، مصرف‌کننده را به مصرف بیش از پیش تشویق می کنند و به جرأت می‌توان گفت از مهمترین خط مشی‌های تمامی رسانه‌ای گروهی جلب مشتری برای دریافت هرچه بیشتر آگهی تبلیغاتی و در نتیجه کسب درآمد است.

جالب‌تر اینکه رویکرد برنامه‌ها آموزشی و سرگرمی و تفریحی و گزارش‌ها و مصاحبه‌های غیر خبری در مطبوعات و رادیو تلویزیون درجهت تبلیغات تجاری است.

آن‌ها باید لزوم تغییرات رادرک کنند و در مورد راه‌های مختلف ایجاد تغییر، اطلاعات لازم را داشته باشند. رسانه‌های همگانی با ایفای نقش آموزشی و خبری خود، در ایجاد تحول و مهارت‌ها، ارزش‌ها و انگیزه‌ها موثرند. رسانه‌های همگانی می‌توانند با استفاده از شیوه‌های مناسب، نیازهای عمومی را با امکانات ملی در کشور هماهنگ کنند.

در بخش مصرف، گاهی گفته می‌شود مصرف به توسعه لطمه می‌زند و تنها راه رسیدن به پیشرفت، صرفه‌جویی است. البته اگر صرفه‌جویی به معنی انباشت سرمایه و تخصیص منابع به سرمایه‌گذاری‌های اساسی باشد کاملا صحیح است، ولی اگر مفهوم صرفه‌جویی صرف‌نظر کردن از تولید و مصرف کالای مورد نیاز باشد، قطعا صحیح نیست وباید گفت؛ اقتصاد، علم استفاده درست و صحیح است نه علم صرفه جویی، رسالت رسانه همگانی در درک این امر مهم است.

همان‌گونه که اشاعه مصرف‌گرایی به سبک غرب، شاید به نوعی خیانت به اقتصاد ملی محسوب می‌شود، رواج دادن شیوه درست تولید و توزیع کالا و خدمات و ترغیب مردم به استفاده از آن‌ها، بزرگ‌ترین خدمت به توسعه است، به امید شکوفایی اقتصادی ایران.