بخش صنعت، سهم بیش از ۲۰ درصدی در انتشار کربن جهانی دارد. با توجه به این موضوع و الزام کشورها به کاهش انتشار کربن، در ۶ سال آینده فناوری‌های هیدروژن، جذب کربن و برقی‌‌‌‌‌سازی باید آزمایش و در مقیاس تجاری به کار گرفته شوند؛ این در حالی است که به‌کارگیری فناوری‌های جدید پاک، هزینه‌های تولید فولاد، آلومینیوم و پتروشیمی را حدود ۵۰ درصد افزایش می‌دهد.
به گزارش پایگاه خبری و تحلیلی «فلزات‌آنلاین» و به نقل از باشگاه آلومینیوم، فرایند مربوط به صنایع و تولید مواد مورد نیاز برای زیرساخت‌ها و وسایلی که ما هر روز استفاده می‌کنیم، بیش از ۲۰ درصد انتشار جهانی کربن را تشکیل می‌دهد.
اگرچه در سال‌های اخیر و در مجامع بین‌المللی مربوط به حفاظت از محیط زیست، همواره بر کاهش انتشار کربن در جو زمین تاکید شده است اما کربنزدایی از صنایع بسیار دشوار است و گزینه‌‌‌‌‌های اندکی برای جایگزینی زغال‌سنگ، گاز طبیعی و نفت در سوخت و مواد اولیه آن‌ها وجود دارد. با این حال، در ۶ سال آینده فناوری‌های هیدروژن، جذب کربن و برقی‌‌‌‌‌سازی باید آزمایش و در مقیاس تجاری به کار گرفته شوند زیرا انتشار گازهای گلخانه‌‌‌‌‌ای بخش صنعت از سال۲۰۳۰ به بعد باید به طور چشمگیری کاهش یابد.
کربنزدایی از صنایع به عنوان اولویت مهم تا سال۲۰۳۰ در کشورهای مختلف جهان مورد توجه خواهد بود اما این روند و استفاده از تکنولوژی‌های جدید و سوخت پاک می‌تواند هزینه تولید را به شدت افزایش دهد. خبر‌‌گزاری بلومبرگ معتقد است که به‌کارگیری فناوری‌های جدید، هزینه‌های تولید صنعتی را افزایش می‌دهد اما این افزایش به صورت نجومی نخواهد بود؛ تا آنجایی که بسیاری از روش‌های انتشار صفر کربن در صنعت فولاد، آلومینیوم و پتروشیمی، هزینه اضافه حدود ۵۰ درصدی را برای این صنایع به دنبال دارد.
با این حال با پیشرفت تکنولوژی، برخی صنایع می‌توانند در آینده کاهش هزینه داشته باشند. نکته مهم آن است که در شرایط کنونی، این میزان افزایش هزینه تاثیر حداقلی بر هزینه تولید اکثر محصولات نهایی خواهد داشت و کمتر از افزایش هزینه گزارش شده در سایر بخش‌ها مانند سوخت‌های پایدار هوانوردی (SAF) است که انتشار کربن آن‌ها را نیز به سختی می‌توان کاهش داد؛ بنابراین مالیات سبز، قیمت‌گذاری کربن یا اختصاص یارانه همچنان نیاز خواهد بود تا زمین بازی هموار و اطمینان حاصل شود ظرفیت جدید و پاک در سریع‌ترین زمان ممکن به بهره‌‌‌‌‌برداری می‌رسد. گزارش جدید موسسه بلومبرگ نف (BloombergNEF) با عنوان هزینه تراز شده مواد خالص انتشار صفر کربن ۲۰۲۴، هزینه فولاد سبز، پتروشیمی و آلومینیوم را در سال‌های ۲۰۲۴، ۲۰۳۰ و ۲۰۵۰ برای ۱۲ منطقه در سراسر جهان برآورد کرده است.
مولفه‌‌‌‌‌هایی همچون پیش‌بینی‌‌‌‌‌ها تا سال ۲۰۳۰، کاهش هزینه‌های سوخت پاک، قیمت کربن در اروپا و اعطای یارانه‌‌‌‌‌ها در ایالات متحده نشان می‌دهد مقداری از تولید فولاد خالص انتشار صفر می‌تواند با تولید بدون کاهش انتشار با بالاترین هزینه رقابت کند. به طور متوسط، هزینه تولید فولاد سبز ۶۶ درصد بیشتر از مسیرهای تولید موجود (استفاده از سوخت‌های فسیلی) در سال ۲۰۳۰ است که تا سال ۲۰۵۰ به ۳۹ درصد کاهش مییابد.
هزینه تولید فولاد کم‌‌‌‌‌کربن هرگز از ارزان‌ترین واحدهای موجود پایین‌تر نمی‌آید اما می‌تواند در مقایسه با ساخت یک واحد جدید با سوخت زغال‌سنگ به گزینه‌‌‌‌‌ای رقابتی تبدیل شود. خط تولید احیای مستقیم گاز طبیعی اکنون ارزان‌تر از خط تولید فولاد با زغال‌سنگ است و می‌تواند به گونه‌‌‌‌‌ای طراحی شود که از فناوری جذب کربن با هزینه کمتری نسبت به کوره‌‌‌‌‌های بلند استفاده کند.
آلومینیوم بازیافتی
اگرچه صنعت پتروشیمی با فراز و فرودهای بسیاری برای کاهش انتشار کربن در سال‌های آینده همراه خواهد بود اما هزینه آلومینیوم بازیافتی خالص بین سال‌های ۲۰۲۴ تا ۲۰۵۰ تغییر بسیار کمی دارد. هم‌اکنون بیشترین کاهش هزینه‌های صنعت آلومینیوم در سوخت‌های پاک اتفاق می‌افتد اما این قیمت‌های قراضه است که هزینه تولید آلومینیوم بازیافتی را تعیین می‌کند. در سال‌های اخیر، بازار قراضه آلومینیوم به بلوغ رسیده است و انتظار می‌رود تغییرات کمی در هزینه‌های قراضه در شرایط واقعی وجود داشته باشد.
با این حال، تفاوت زیادی در قیمت قراضه بین مناطق وجود دارد. از استرالیا در پایین‌ترین سطح که بازیافت نکردن آلومینیوم داخلی به معنای نبود تقاضا برای ضایعات است تا هند که مقادیر زیادی ضایعات آلومینیوم از کشورهای دیگر وارد می‌کند، هزینه قراضه آلومینیوم متفاوت است. این تفاوت در قیمت قراضه باعث ایجاد دامنه متفاوت در هزینه تولید بدون کاهش انتشار می‌شود.
آلومینیوم بازیافتی اکنون ردپای کربن بسیار کمتری نسبت به ساخت آلومینیوم جدید دارد. کربنزدایی در این صنعت را می‌توان با جایگزینی سوخت گاز یا زغال‌سنگ با سوخت‌های زیستی یا هیدروژن، استفاده از کوره الکتریکی، یا جذب کربن در نیروگاه‌های سوخت فسیلی کامل کرد. سوخت‌های زیستی، هیدروژن و برقی‌‌‌‌‌سازی در پایین‌ترین هزینه‌ها با هم رقابت می‌کنند اما به طور میانگین، کربنزدایی آلومینیوم بازیافتی تنها اضافه هزینه بسیار کم و حدود ۱۰درصد را به همراه دارد. با توجه به این مهم، بسیاری از کشورها ذخایر قراضه خود را راهبردی می‌بینند و در حال بررسی ممنوعیت صادرات هستند تا از این گزینه به نسبت کم‌‌‌‌‌هزینه و کوتاه‌مدت برای کربنزدایی استفاده کنند.
انتهای پیام//
