عضو هیئت مدیره شرکت تولیدی ذوب کاوان، تولیدکننده فروسیلیکومنگنز گفت: دولت و وزارتخانه‌های ذی‌ربط در حالی ذهنیت خود را بر حمایت از واحدهای صنعتی و معدنی بزرگ‌مقیاس متمرکز کرده‌اند که واحدهای کوچک‌مقیاس با انبوهی از مشکلات اعم از کمبود مواد اولیه، افزایش قیمت حامل‌های انرژی، رشد چندبرابری قیمت قطعات یدکی و… مواجهند و اگر شرایط در سال جاری به همین روال ادامه پیدا کند، باید در انتظار تعطیلی روزافزون این واحدها باشیم.

حمیدرضا اویسی در گفت‌وگو با خبرنگار پایگاه خبری و تحلیلی «فلزات‌آنلاین» اظهار داشت: پروانه بهره‌برداری شرکت تولیدی ذوب کاوان در سال ۱۳۷۴، صادر و هم‌زمان عملیات احداث کارخانه فروسیلیکومنگنز در زمینی به مساحت ۳۰ هزار متر آغاز شد اما به دلیل مشکلات زیرساختی که به ویژه در زمینه تامین برق در شهرک صنعتی اشتهارد وجود داشت، راه‌اندازی خط تولید این محصول با یک وقفه ۱۲ ساله مواجه شد و نهایتا در سال ۱۳۸۶ به بهره‌برداری رسید. در حال حاضر این مجموعه از دو کوره قوس الکتریکی سه مگاواتی برای تولید فروسیلیکومنگنز استفاده می‌کند و زمینه اشتغال‌ ۵۰ نفر را فراهم کرده است.

وی در خصوص ماده اولیه تولید فروسیلیکومنگنز، عنوان کرد: سنگ منگنز، ماده اولیه اصلی تولید این محصول است که به دلیل عیار پایین سنگ‌های داخلی، ما سنگ مورد نیاز خود را از بازارهای خارجی تامین می‌کنیم. بخش عمده معادن منگنز کشور در حوالی سبزوار و سیستان و بلوچستان واقع شده‌اند که متاسفانه از عیار مناسب و کافی برای تولید فروسیلیکومنگنز برخوردار نیستند. از این رو، سنگ منگنز پرعیار از طریق بندر دارالسلام و از کشورهای آفریقایی همچون تانزانیا خریداری و وارد می‌شود. این در حالی است که پیش از اعمال تحریم‌ها علیه کشور، واردات سنگ منگنز به وسیله کشتی‌های تجاری از برزیل نیز صورت می‌پذیرفت اما اکنون تنها از طریق کشورهایی که ایران با آن‌ها روابط تجاری دوسویه دارد، تامین می‌شود. با توجه به اهمیت فرومنگنز در تولید فولاد، این محصول باید با استفاده از سنگ منگنز با عیار «Mn» بالای ۴۰ درصد، «Mn/Fe» بالای ۷ درصد و «Si» حداکثر ۶ درصد تولید شود که متاسفانه ذخایر منگنز داخلی از این میزان عیار برخوردار نیستند و به همین علت چاره‌ای جز واردات سنگ منگنز وجود ندارد. تنها معدن منگنز با عیار تقریبا مناسب در کشور، ونارچ است که آن هم در اختیار یکی از شرکت‌های بزرگ معدنی قرار دارد و بنابراین می‌توان گفت تامین سنگ منگنز، به عنوان یکی از مهم‌ترین چالش‌های کنونی فعالان این بخش محسوب می‌شود.

پروانه بهره‌برداری از معادن منگنز صادر نمی‌شود!

عضو هیئت مدیره شرکت تولیدی ذوب کاوان ضمن انتقاد از سخت‌گیری‌های دولت و سازمان‌های ذی‌ربط در زمینه صدور پروانه اکتشاف و بهره‌برداری معادن منگنز در کشور، مطرح کرد: طبق تبصره ۲ ماده پنج و همچنین ماده ۱۰ قانون معادن کشور، اکتشاف و بهره‌برداری از ذخایر معدنی همچون منگنز توسط سازمان‌های دولتی، صرفا در صورت نبود متقاضی از بخش غیردولتی می‌تواند صورت پذیرد و دولت و وزارت صنعت، معدن و تجارت، مکلفند تنها نسبت به مالکیت پهنه‌های معدنی که هیچ متقاضی حقیقی و حقوقی برای اجرای عملیات اکتشاف و بهره‌برداری در آنجا وجود ندارد، اقدام کنند. با این وجود، مشخص نیست که به چه علت پروانه اکتشاف و بهره‌برداری معادن منگنز برای سرمایه‌گذاران بخش خصوصی صادر نمی‌شود و ما با سابقه حدود ۳۰ ساله در صنعت فروآلیاژ، هنوز متوجه پاسخ این سوال مهم نشده‌ایم!

اویسی در ادامه به واردات حدود ۵۰۰ هزار تن فرومنگنز و فروسیلیکومنگنز به کشور طی پنج سال اخیر اشاره کرد و گفت: هم‌اکنون فعالان این بخش نه تنها ناچار به واردات ماده اولیه مورد نیاز خود شده‌اند بلکه از سوی دیگر، شاهد واردات بی‌رویه محصول نهایی به داخل نیز هستند؛ این در حالی است که دانش تولید فرومنگنز و فروسیلیکومنگنز در کشور توسط فعالان صنعت فروآلیاژ بومی‌ شده و این محصول برای نخستین بار در سال ۱۳۷۲ در مقیاس صنعتی و به همت متخصصان داخلی تولید شده است. مادامی که می‌توانیم زمینه اشتغال بالغ بر ۱۰۰ نفر نیروی انسانی را ضمن احداث یک کارخانه‌ تولیدی در مناطق کمتر توسعه‌یافته فراهم کنیم، به چه علت باید فرومنگنز و فروسیلیکومنگنز با متوسط قیمت یک هراز دلار به ازای هر تن از هند به کشور وارد شود؟ طبیعتا در چنین شرایطی، یک رقابت نابرابر در سطح بازار شکل می‌گیرد و تولیدکنندگان داخلی که توان فروش محصولات خود را به شرکت‌های بزرگ فولادی ندارند، ناچار به تعدیل نیروی انسانی و یا تعطیلی واحد تولیدی در گذر زمان به دلیل عدم تامین نقدینگی لازم خواهند شد.

وی با اشاره به استفاده از کوره‌‎های ساخت داخل در مجموعه ذوب کاوان، افزود: در حال حاضر کوره‌های قوس الکتریکی موجود در اکثر کارخانه‌های تولید فرومنگنز و فروسیلیکومنگنز بومی‌سازی شده‌اند و تنها بخشی از ترانسفورمرهای مورد نیاز این واحدها به کشور وارد می‌شوند؛ البته اخیرا یکی از شرکت‌های معتبر و بزرگ داخلی، اقدام به بومی‌سازی این ترانسفورمرها با کیفیت بهتر و قیمت کمتر نسبت به نمونه‌های مشابه خارجی کرده است که می‌تواند به طور کامل نیاز تولیدکنندگان فروآلیاژ را تامین کند.

ادامه تولید؛ هر روز، دشوارتر از دیروز

عضو هیئت مدیره شرکت تولیدی ذوب کاوان در ادامه به اهمیت انرژی برق در کارخانه‌های تولید فروآلیاژ اشاره کرد و یادآور شد: واحدهای صنعتی که میزان مصرف برق آن‌ها بالاتر از یک مگاوات است، ملزم به خرید انرژی برق از نیروگاه‌های بخش خصوصی در بورس انرژی با قیمتی در حدود ۹۷ هزار تومان به ازای هر مگاوات هستند. در کمال تعجب، شرکت‌ برق منطقه‌ای تهران از دی ماه ۱۴۰۲، اقدام به اخذ حق ترانزیت برق به میزان بیش از یک هزار و ۸۰۰ تومان از کارخانه‌های صنعتی کرده است که به هیچ وجه توجیه قانونی ندارد و مشخص نیست که بر چه اساسی این رقم تعیین شده است. از طرفی، وزارت نیرو به جای آنکه تامین پایدار برق بخش صنعتی به جای بخش خانگی  طی روزهای مختلف سال را در اولویت قرار دهد، اقدام به قطعی برق واحدهای صنعتی در زمان‌های پیک مصرف می‌کند. واقعیت امر این است که اگر شرایط به همین روال در سال جاری ادامه پیدا کند، باید در انتظار تعطیلی بسیاری از کارخانه‌های صنعتی و در نتیجه افزایش بیکاری در کشور باشیم؛ چراکه تولیدکنندگان از یک سو قادر به پرداخت هزینه‌های هنگفت انرژی اعم از برق و گاز نیستند و از سوی دیگر واردات بی‌رویه کالاهای مشابه ساخت داخل نیز میزان فروش و درآمدزایی کارفرمایان را به شدت کاهش داده است.

اویسی با اشاره به افزایش بیش از ۱۰ برابری قیمت برخی قطعات یدکی، تصریح کرد: در حال حاضر قیمت بلبرینگ‌های مورد نیاز کارخانه‌های تولید فروآلیاژ به حدود ۱۳ میلیون تومان رسیده است؛ در حالی که همین بلبرینگ‌ها را می‌توان با قیمتی حدود سه میلیون تومان در کشور ترکیه خریداری کرد. از این رو علاوه بر کمبود سنگ منگنز و اخذ حق ترانزیت برق، رشد بیش از حد قیمت قطعات یدکی را هم باید به چالش‌های فعالان این صنعت اضافه کرد.

وی در پایان ضمن تاکید بر اهمیت حمایت دولت از واحدهای کوچک‌مقیاس، خاطرنشان کرد: کشورهای پیشرفته و اقتصادی جهان همچون ژاپن، حمایت روزافزون از واحدهای کوچک تولیدی را در دستور کار خود قرار داده‌اند؛ در حالی که دولت ما و وزارتخانه‌های مرتبط، تمام ذهنیت خود را بر حمایت از واحدهای بزرگ‌مقیاس متمرکز و سایر تولیدکنندگان را به حال خود رها کرده‌اند. باید این واقعیت را بپذیریم که اگر به دنبال رشد تولید و پیشرفت اقتصادی در کشور هستیم، باید زمینه اشتغال‌زایی در مشاغل خرد به ویژه در بخش صنعت و معدن را با حمایت‌های همه‌جانبه فراهم کنیم تا واحدهای کوچک‌ و حتی متوسط مقیاس صنعتی و معدنی بتوانند همپای واحدهای بزرگ در مسیر توسعه حرکت کنند.

انتهای پیام//