برای اهالی رسانه این اصلا بد نیست که هر از چند گاهی جمعی از بزرگان صنایع کشور به بهانه جشنواره یا نمایشگاهی گرد هم جمع شوند تا خوراک خبری چند هفته حوزه خبری خود را به دست آورند؛ اما واقعا نتیجه برگزاری این حجم از نمایشگاه، جشنواره، سمپوزیوم، کنفرانس، کنگره و همایش در طول یک سال، برای صنایع فلزی کشور چیست؟!
یک نیمه پرترافیک!
اگر نگاهی به تقویم نمایشگاهی صنایع فلزی ایران فقط در نیمه دوم سال ۱۳۹۸ بیندازیم، می‌بینیم که شرکت‌‌کنندگان در این نمایشگاه‌ها نه تنها مجال خلق یک نوآوری در فاصله زمانی بین دو نمایشگاه را نداشته‌اند، بلکه حتی در برخی موارد فرصت انتقال کامل تجهیزات نمایشگاهی خود از یک نمایشگاه به نمایشگاه دیگر را نیز پیدا نمی‌کنند.
مهرماه امسال چهار گردهمایی صنایع فلزی را در خود جای داده بود. دومین همایش و نمایشگاه چشم‌انداز صنایع غیرآهنی ایران، نهم و دهم مهرماه ، هشتمین نمایشگاه MINEX و iMat، ۱۵ تا ۱۷ مهر در مصلای تهران، نمایشگاه لوله و اتصالات فولادی ۱۸ تا ۲۱ مهر ماه در محل نمایشگاه بین‌المللی تهران و ششمین کنفرانس یک‌روزه بین‌المللی استیل پرایس در تاریخ ۲۱ مهر ماه در هتل استقلال تهران، شاخص‌ترین برنامه‌های برگزار شده این حوزه در ماه ابتدایی پاییز بودند.
پانزدهمین نمایشگاه کان‌مین ۲۰۱۹، نمایشگاه شاخص آبان‌ماه امسال بود که در تاریخ ۹ تا ۱۲ آبان ماه برگزار شد.
تنها حدود چهار هفته بعد در همین محل، شانزدهمین نمایشگاه ایران متافو در تاریخ ۸ تا ۱۱ آذر ماه و دو هفته بعد از آن اولین کنفرانس ملی ریخته‌گری مداوم فولاد در بندرعباس برگزار شد.
رویدادهای دی و بهمن ماه صنایع فلزی ایران به شکل عجیبی در هم تنیده بود به نحوی ظرف کمتر از دو هفته شاهد برگزاری چهار جشنواره، همایش و نمایشگاه در این حوزه بودیم.
دومین جشنواره و نمایشگاه ملی فولاد ایران از ۲۳ تا ۲۶ دی ماه در برج میلاد، دومین همایش و نمایشگاه تخصصی معادن و صنایع غیرآهنی ۲۹دی تا اول بهمن ماه در هتل المپیک تهران، دهمین همایش و نمایشگاه چشم‌انداز صنعت فولاد یکم و دوم بهمن ماه در مرکز همایش‌های صدا و سیما و همچنین دومین جشنواره اینوماین ۵ تا ۷ بهمن ماه در تهران برگزار شد؛ در نظر بگیرید که در خلال این رویدادهای کشوری، نمایشگاه‌هایی در شهرستان‌ها و نیز خارج از کشور برپا شد.
تعدد گردهمایی‌های برگزار شده نیمه دوم سال ۱۳۹۸ و البته سمپوزیوم فولاد که به دلیل شیوع ویروس کرونا برگزار نشد، این پرسش را در ذهن ایجاد می‌کند که اصلا آیا برگزاری این گردهمایی‌ها در این حجم، نفعی هم برای صنعت فولاد کشور دارد؟!
نقل‌قول‌ها چه می‌گویند؟!
شاید تا چند سال پیش برگزاری این نوع گردهمایی‌های تخصصی صنایع فلزی، صاحبان این صنایع را برای به نمایش گذاشتن توانایی‌های مجموعه تحت مدیریت آن‌ها به شوق می‌آورد ولی استمرار این ترافیک سنگین، کم‌کم این تب تند را به عرق نشاند و از گوشه و کنار زمزمه‌های نارضایتی از این وضع به گوش رسید.
کیـــوان جعفـــری طهــرانی، تحلیــل‌گر ارشد بین‌المللی حوزه معـدن و فــولاد در گفت‌وگــوی اختصـاصی خود با خبرنگار پایگاه خبری تحلیلگر «فلزات آنلاین» در حاشیه نمایشگاه ایران متافو به طور تلویحی به این موضوع اشاره کرد و گفت: نمایشگاه ایران متافو یکی از نمایشگاه‌های موفق حوزه صنعت کشــور در چنــد ســال اخیــر بوده اســـت و امســال نیــز با حضــور تعــداد زیـــادی از شرکت‌های فعال در حوزه فولاد و دیگــر صنایع فلزی برگــزار شد؛ امــا در عیــن حــال باید به این نکته نیز توجه داشــت کــه نقطــه قوت و فلسفه رشــد یک نمایشگاه، حضــور شرکــت‌کننـــدگان جدیــد در هــر دوره برگــزاری است.
البته این موضوعی نیست که تنها تحلیل‌گران حوزه فولاد بر آن تاکید داشته باشند؛ اظهار نظر مدیران عامل شرکت‌های بزرگ فولادی نیز کم و بیش به همین موضوع اشاره دارد که تحولات و نوآوری‌هــای صنایع فلــزی کشــور و بــه خصوص صنعــت فولاد نمی‌توانــد جوابگــوی این تعــداد گردهمایی و همایش باشد.
در ایـــن زمینـــه اظهـــار نظــر فــرزاد ارزانـــی، مدیرعامل شرکت فولاد هرمزگان موید همین موضوع بـود. ارزانی در نشست خبری اولین کنگره ریخته‌گری مداوم فولاد، وقتی از وی سوال شد که چرا تصمیم هیئت برگزاری این کنفرانس، به برگزاری آن به صورت دوسالانه بوده، پاسخ داد: با توجه به بررسی جنبه‌های مختلف برگزاری این کنفرانس، به این نتیجه رسیدیم که چون معمولا تغییر تکنولوژی در فولادسازی سریع اتفاق نمی‌افتد، برگزاری سالانه این کنفرانس، چندان منطقــی نیســـت و بهتــر اســـت کنفــرانس ملی ریخته‌گری پیوسته فولاد هر دو سال یک بار برگزار شود.
ممکن است از این نقل قول شرکت فولاد هرمزگان چنین استنباط شود که مهندس ارزانی ایـــن موضـــوع را در مــورد کنفــرانس تخصصـــی مجموعه خود مطــرح کــرده اســت و صاحبــان صنایــع فلــزی دیگــر مشکلـــی با تعــدد برگزاری نمایشگاه‌ها ندارند. البته تا قبل از اظهار نظر مدیرعامل شرکت عریض و طویلی مثل فولاد مبارکه می‌شد چنین باوری داشت ولی سخنان حمیدرضا عظیمیان پشت تریبون دهمین همایش چشم‌انداز فولاد و سنگ آهن ایران، نشان داد که به ستوه آمدن از حضور در این نوع همایش‌ها و جابه‌جا کردن حجم سنگینی از تجهیزات و دکور و سایر ملزومات، از این نمایشگاه به این نمایشگاه، حرف دل بسیاری از فعالان این حوزه است.
عظیمیـــان در سخنــان خــود در این همایش این‌طـــور عنـــوان کـــرد کـــه تراکـــم و تعــدد این جشنواره‌ها و نمایشگاه‌ها، مجال صاحبان صنایع برای برنامه‌ریزی‌های اساسی در راستای توسعه را می‌گیرد و گویا با این اظهار نظر، با برگزارکنندگان این نوع برنامه‌ها اتمام حجت کرد تا پیش‌زمینه را برای شرکت نکردن فولاد مبارکه در سمپوزیوم فولاد را آماده کند.
با توجه به این گفته‌ها اگر نخواهیم در تایید یا رد نقل‌قول‌هایی که می‌گویند «شرکت‌های بزرگ صنایع فلزی، به شکل دستوری و نه به میل خود در بسیاری از این دورهمی‌های فلزی شرکت می‌کنند» سخنی گفته باشیم، باید پرسید پس دلیل حضور این شرکت‌های ناراضی، در همه این مراسم‌ها چیست؟!
راهکار چیست؟
حالا که کرونا ویروس نگذاشت سمپوزیوم فولاد برگزار شود و نزدیک دو ماه تا رویداد بزرگ بعدی در صنایع فلزی ایران وقت هست، شاید بهتـــر باشـــد کـــه برگزارکننـــدگان نمایشگاه‌ها و دست‌انــدرکــاران صنــایع فلــزی و نمــاینـــدگان شرکت‌ها، بنشینند و راهکاری برای رهایی از این همه هزینه‌ای که برای نمایش دادن یک «هیچ» به هدر می‌رود، چاره‌ای بیندیشند. برگزاری نمایشگاه و جشنواره ایده جالبی برای نمایش قدرت یک صنعت استراتژیک در کشور است اما فکر نمی‌کنید که اگر به جای برگزاری بیش از ۱۰ گردهمایی مشابه و دست و پا شکسته که بیش از اینکه دغدغه تولید و کار باشد، مایه آزار است، بتوانیم با ادغام و تعدیل این تعداد، از کمیت و کسب سود نمایشگاهی برگزارکنندگان بکاهیم و بر کیفیت برگزاری این رویدادها و نتیجه بخشی آن‌ها بیفزاییم؟!
