اغلب تولید فولاد ترکیه، با استفاده از کوره قوس الکتریکی انجام می‌شود و علی‌رغم سهم بالای این تکنولوژی از تولید فولاد در این کشور، به نظر می‌رسد که سهم تکنولوژی احیای مستقیم در ترکیه رو به افزایش است.

به گزارش فلزات‌آنلاین فولاد ترکیه از طریق کوره قوس الکتریکی و شارژهای آهنی تأمین می‌شود. با توجه به اینکه تکنولوژی کوره بلند به مراتب قدیمی‌تر از کوره‌های قوس الکتریکی است، بنابراین جای تعجبی نیست که در دهه ۱۹۸۰ میلادی، ظرفیت فولادسازی با این روش در ترکیه، حدود ۲ برابر کوره‌های قوس الکتریکی بوده است.

به تدریج و با افزایش تقاضای فولاد، سهم تکنولوژی کوره قوس بیشتر و بیشتر شد به طوری که جهش مشاهده شده در بازه سال ۲۰۰۰ تا، ۲۰۱۰ به طور خاص متعلق به این تکنولوژی است. در این بازه زمانی ظرفیت فولادسازی با شارژ آهنی حدود ۲٫۵ برابر افزایش یافت و به ۳۳٫۴ میلیون تن رسید.

طی سال‌های ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۶ از سرعت رشد ظرفیت فولادسازی قوس الکتریکی کاسته شد؛ به طوری که نرخ رشد سالیانه این تکنولوژی طی این دوره حدود ۲٫۷ درصد بود، در حالی که کوره اکسیژن بازی، علی‌رغم حجم به مراتب کمتر نسبت به کوره قوس، نرخ رشد ۴٫۶ درصدی را تجربه کرد.

آثار این تغییر ظرفیت‌ها در حجم تولید فولاد این تکنولوژی‌ها هم دیده می‌شود. از این رو می‌توان گفت که این کشور درصدد است تا تنوع خوراک کوره‌های فولادسازی خود را بیشتر کند و با این روش، از وابستگی خود به قراضه که منبع تأمین اصلی آن واردات است بکاهد.

با این حال، همچنان تکنولوژی غالب فولادسازی در ترکیه، استفاده از کوره قوس الکتریکی به همراه خوراک آهنی است، به طوری که در سال، ۲۰۱۶ حدود ۶۶ درصد از فولاد خام ترکیه توسط کوره‌های قوس تهیه شده است.

به گزارش فلزات‌آنلاین، علی‌رغم مصرف انرژی بیشتر نرخ بهره‌برداری از کنورترهای اکسیژن بازی در ترکیه به مراتب بالاتر از کوره‌های قوس الکتریکی است. میانگین نرخ استفاده از ظرفیت فولادسازی برای کوره‌های شارژ آهنی حدود ۶۲ درصد است در حالی که مقدار محاسبه شده برای روش کنورتر ۸۸ درصد را نشان می‌دهد.

همچنین تغییرات این نرخ روند کاما متفاوتی را در این ۲ تکنولوژی نشان می‌دهد و همانطور که پیشتر ذکر شد، به نظر می‌رسد تمایل فولادسازان به استفاده از کوره‌های بلند افزایش یافته است.