مصرف ورق زنگ‌نزن در ایران طی سال‌های گذشته همگام با فراز و فرودهای اقتصادی بوده است؛ به‌طوری که در سال‌های ۲۰۱۴ و ۲۰۱۵ مصرف ورق زنگ‌نزن ایران تحت تاثیر فشار اقتصادی کاهش یافت.
پس از آن مصرف ورق زنگ‌نزن افزایش یافت و به بیش از ۸۲ هزار تن رسید. با این وجود پتانسیل رشد مصرف ورق زنگ‌نزن در ایران بیش از این مقدار است و رکود صنایع در سال‌های اخیر، سد رشد مصرف بوده است.
روند مصرف ورق زنگ‌نزن فولادی در ایران طی سال‌های ۱۶ – ۲۰۱۲ سینوسی اما درمجموع افزایشی بود. پیش از تشدید تحریم‌های بین‌المللی علیه ایران مصرف ورق زنگ‌نزن با افزایشی قابل توجه به بیش از ۸۲ هزار تن رسید. پس از سال ۲۰۱۳ با تشدید تحریم‌ها، مصرف ایران با کاهش همراه شد و با امضا توافق برجام در سال ۲۰۱۵، واردات در سال ۲۰۱۶ مجددا به مقدار سال ۲۰۱۳، یعنی ۸۲ هزار تن بازگشت.
عدم حضور واحد تولیدی ورق زنگ‌نزن در ایران، واردات را تنها منبع تأمین نیاز ورق زنگ‌نزن می‌کند؛ از این رو تغییر اوضاع تجاری بر اثر تحریم‌ها تأثیر قابل توجهی بر مصرف داشته است. نکته قابل توجه این است که تحریم‌ها از دو سو مصرف را تحت‌الشعاع قرار داد؛ اول آنکه واردات ایران با دشواری رووبه‌رو بود و دیگر آنکه تشدید تحریم‌ها موجب نابه‌سامانی در صنایع و در نتیجه کاهش تقاضای ورق زنگ‌نزن شد. بنابراین تنها عامل مؤثر بر تغییر روند مصرف ایران تحریم‌های تجاری بوده است.
از آن‌جایی که ورق فولادی زنگ‌نزن پر کاربردترین محصول زنگ‌نزن است، سرانه مصرف فولاد زنگ‌نزن در کشورها نمایی از مصرف ورق زنگ‌نزن را نیز نشان می‌دهد. در ایران سرانه مصرف محصولات زنگ‌نزن در مقایسه با سایر کشورهای در حال توسعه و حتی برخی کشورهای هم‌جوار بسیار کمتر است.
علت این امر عدم دستیابی ورق زنگ‌نزن به جایگاه مورد انتظار در مصرف صنایع ایران است. بخشی از این موضوع به‌دلیل رشد نه‌چندان مطلوب صنایع و تجهیزات ایران، به‌خصوص در سال‌های اخیر بوده است و بخشی دیگر نیز به‌دلیل تمایل صنایع مصرف‌کننده به جایگزین کردن این محصول با مواد ارزان‌تر است. دو صنعت خودرو و لوازم خانگی دیگر صنایع بزرگ مصرف‌کننده ورق زنگ‌نزن در جهان هستند اما در ایران سهم این ۲ بخش از کل مصرف بسیار ناچیز است.
