در دنیـای امـروز آگاهـی از اخبـار و اطلاعـات یکـی از اصـول مهـم افزایـش قـدرت رقابـت محسـوب می‌شـوند. کشـورهای دارای قـدرت اقتصـادی بـالا معمولا رسـانه‌های بسـیاری در اختیار دارند و از این طریق میتوانند اهداف خود را تامین کنند. هر چه قدرت رسانه‌ها در کشورها بیشتر باشند، جریان اطلاعـات آزادانه‌تـر خواهـد بـود و افـکار عمومـی نیـز نسـبت بـه مسـائل و چالش‌های جامعه آگاهتر خواهند شد.
رسـانه‌ها اعلام از مکتـوب، دیـداری، شـنیداری و تارنماهـا و اخیـر کانال‌ها و صفحات مجازی در شبکه‌های اجتماعی بخش عمدهای از نیازهای جامعه را به دانسـتن اخبار و اطلاعات گوناگون برطرف می‌کنند. نام «رسـانه» نیز به این دلیل برای آنها انتخاب شده است که بتوانند اخبار را به گوش مخاطبان برسـانند.
در این میان هر رسـانه‌ای که بتواند عادلانه و به دور از جنجال‌ها و حواشی تنها فعالیت‌های حرف‌های خود را دنبال کند، می‌تواند در انتقال پیام‌هـا و اخبـار موفق‌تـر باشـد. هـر چنـد که کار کردن رسـانه‌ها با شـرایط یاد شده در فضای کنونی کشور و حتی دنیا دشوارتر شده است.
شرکت‌های بزرگ و سازمان‌ها به‌دلیل مسئولیت‌هایی که برعهده دارند و مشکلات گوناگونی که با آنها دست و پنجه نرم می‌کنند، باید افکار عمومی را از روند کار خود آگاه سـازند. چرا که همواره مردم مطالباتی از شـرکت‌ها و سازمان‌ها به‌ویژه در زمینه مسئولیت‌های اجتماعی خواهند داشت.
در این میـان نقـش حیاتـی روابـط عمومـی بسـیار پررنـگ می‌شـود؛ چـرا کـه بـار اصلی ارتبـاط بـا رسـانه‌ها و تنویر افکارعمومی بر عهـده روابط عمومی قـرار دارد. هر اندازه که این بخش فعال‌تر و ارتباط با رسانه‌ها قوی‌تر باشد، به‌طور حتم نقاط تاریک فعالیت سـازمان‌ها و شـرکت‌ها در ذهن جامعه روشـن می‌شـود و محل ابهامـی بـرای افـکار عمومـی باقـی نمی‌مانـد.
