در حالی که تصور می‌شد هزینه بالای صورت گرفته از سوی شرکت توتال، در نهایت شرکت نفت چین (CNPC) را ترغیب به ادامه سرمایه‌گذاری در پروژه ۵ میلیارد دلاری کند، در نهایت این شرکت نیز از پروژه توسعه فاز ۱۱ پارس جنوبی کنار رفت.
به گزارش پایگاه خبری، تحلیلی «فلزات‌آنلاین»، وزیر نفت سال گذشته و در پی بالاگرفتن احتمال خروج توتال از قرارداد توسعه فاز ۱۱ پارس جنوبی عنوان کرده بود در صورت خروج توتال، شرکت نفت چین (CNPC) پروژه را به‌عهده خواهد گرفت. او البته در جای دیگری نیز گفته بود اگرCNPC نیز خارج شود، پتروپارس فاز ۱۱ را به سرانجام خواهد رساند.
حال در وضعیت کنونی و با وجود اعلام آمادگی چند شرکت بزرگ داخلی از جمله مپنا، صدرا و ماشین‌سازی اراک جهت اجرای این پروژه، سرنوشت فاز ۱۱ کماکان در هاله‌ای از ابهام قرار دارد. پیش‌تر توسعه فازهای ۱ تا ۱۰ و همچنین تکمیل فاز ۱۲ به اتمام رسیده بود؛ اما فاز ۱۱ این پروژه، با وجود بیش از ۱۶ سال معطلی هنوز انجام نشده است. انصراف شرکت چینی در حالی رخ می‌دهد که توسعه فاز ۱۱، قبلا نیز در سال ۱۳۸۱ به شرکت نفت چین واگذار شده بود که پس از ۴ سال تأخیر در آغاز پروژه، قرارداد لغو شد. ارزش این قرارداد، نزدیک به ۴٫۸ میلیارد دلار اعلام شده بود. مطابق آمارهای دولتی، ظرفیت تولید روزانه گاز ایران با توسعه در منطقه پارس جنوبی، به ۶۰۰ میلیون متر مکعب رسیده است. پیش‌بینی می‌شود با افتتاح فاز ۱۱، ظرفیت تولید گاز ایران حداقل ۵۰ میلیون متر مکعب در روز افزایش پیدا کند.
در پی بالا گرفتن تنش‌های جنگ تجاری و کاهش رشد اقتصاد چین، دولت این کشور تلاش‌هایی جهت بهبود روابط با واشنگتن انجام داده است که از جمله می‌توان به از سرگیری واردات برخی کالاهای آمریکایی اشاره کرد. در همین راستا، شرکت ملی نفت چین مذاکراتی با مقامات آمریکایی انجام دادند. به گفته یکی از مقامات اجرایی CNPC، پس از ۴ دور مذاکره در پکن با مقامات آمریکایی، سرانجام مقامات شرکت چینی به خواسته طرف امریکایی، مبنی بر خودداری از سرمایه‌گذاری در ایران موافقت کردند.
ایران بعد از روسیه دارای بیشترین میزان ذخایر گاز طبیعی در دنیاست. با اینکه روسیه حجم بالایی از گاز خود را صادر می‌کند و به‌تنهایی حدود یک‌سوم گاز اروپا را تأمین می‌کند، ایران صادرات گاز محدودی دارد. در حال حاضر ترکیه، ترکمنستان و عراق مشتریان اصلی گاز ایران هستند. به‌دلیل بالا بودن مصرف داخلی، صادرات گاز ایران بسیار کم بوده؛ این درحالی است که درصدی نیز به‌دلیل عدم توسعه مراکز جمع آوری گاز و پالایش، به هدر می‌رود. نمودار ۱، میزان تولید روزانه گاز ایران را نشان می‌دهد.
