علی حمزه‌ای سنجانی در گفتوگو با خبرنگار پایگاه خبری و تحلیلی «فلزات آنلاین» اظهار کرد: فعالیت کارگاه ریخته‌گری حمزه‌ای در زمینه تولید پروفیل با مصارف ساختمانی و صنعتی است و تولید خود را از سال ۱۳۸۸ در شهرک صنعتی حاجی‌آباد واقع در اراک آغاز کرده‌ایم. این واحد تولیدی دارای دو پروانه بهره‌برداری به میزان دو هزار تن پروفیل آلومینیومی و سه هزار تن ریخته‌گری آلومینیوم و آلیاژهای آن «DC» است که متاسفانه با وجود فراهم کردن زمین و سالن مورد نیاز، واحد ریخته‌گری راه‌اندازی نشد و به علت هزینه بالای تامین تجهیزات از تولید بازماند.
وی در ادامه به مشکلاتی که این کارگاه و به صورت کلی تمامی فعالان تولید پروفیل آلومینیومی با آن دست و پنجه نرم می‌کنند اشاره کرد و افزود: کمبود نقدینگی، کمر تولیدکنندگان را شکسته است؛ به طوری که این عامل باعث شده است در تهیه مواد اولیه با مشکل مواجه شویم. البته روند تهیه مواد اولیه، خود چالشی مجزا است که بسیاری از تولیدکنندگان از این روند گلایه‌مند هستند. به علت عدم ثبات قیمت در بازار، شاهد افزایش لحظه‌ای بهای مواد اولیه و همین طور کاهش نقدینگی تولیدکنندگان روبه‌رو هستیم که این کمبود نقدینگی از عواملی همچون تورم و تغییر نرخ ارز متاثر می‌شود. با روند حاکم بر جامعه، متاسفانه این واحد تولیدی از تولید با حداکثر توان بازمانده و با کمتر از ۱۰ درصد از میزان ظرفیت، مشغول به تولید محصولات هستیم.
آوار مشکلات بر سر تولیدکنندگان کوچک‌مقیاس
مدیر کارگاه ریخته‌گری حمزه‌ای در خصوص مواد اولیه مورد استفاده در این مجموعه، عنوان کرد: این کارگاه از شمش آلومینیوم تولید داخل و شمش‌های وارداتی از کشور عراق استفاده می‌کند اما در حال حاضر به دنبال افزایش نرخ ارز، واردات شمش‌های آلومینیومی عراق با مشکل مواجه شده است. تهیه شمش آلومینیوم مورد نیاز کارگاه از دو کانال بورس کالای ایران و بازار آزاد صورت می‌پذیرد.
حمزه‌ای سنجانی در رابطه با تامین شمش آلومینیوم از بورس کالای ایران ادامه داد: تهیه شمش آلومینیوم از این تالار صنعتی، امری بسیار دشوار بوده است و وجود اندک شرکت‌هایی که شمش آلومینیوم را تولید می‌کنند، بیشتر به مشکلات موجود دامن می‌زند. در بورس کالای ایران، افرادی با خریداری انبوه شمش آلومینیوم و انحصار عرضه آن، باعث به وجود آمدن رقابت کاذب در بازار می‌شوند و فرایند قیمت‌گذاری را در دست می‌گیرند تا منفعت و سود بیشتری نصیب آن‌ها شود و به دنبال آن، قیمت‌های غیرمنطقی در سطح بازار وضع می‌کنند. به عنوان مثال، این افراد با عرضه اندک شمش آلومینیومی ارزان‌قیمت در بازار، در روند خرید و فروش اخلال ایجاد می‌کنند. پس از اینکه این اتفاق افتاد و قیمت شمش دوباره کاهش پیدا کرد، این خریدارن درصدد خرید حجم انبوهی از شمش آلومینیوم بر‌می‌آیند. در این میان تمام مشکلات بر سر تولیدکنندگان کوچک آوار می‌شود زیرا این گروه توان رقابت با افراد سودجو را ندارند و متحمل ضرر‌های جبران‌ناپذیری می‌شوند. متاسفانه در این برهه زمانی خاص که باید نظارت دقیقی از سوی مسئولان و سازمان‌های ذی‌ربط صورت پذیرد، هیچ گونه اقدامی در جهت مقابله با این افراد و ایجاد تعادل در بازار انجام نمی‌شود.
وی با اشاره به اینکه در چنین شرایطی ادامه تولید صرفه اقتصادی ندارد، تصریح کرد: این کارگاه به علت وضع نابسامان بازار، تمام محصولات خود را به صورت اعتباری به فروش رسانده است که به همین خاطر، ضرر‌های بسیاری را متحمل شد و اکنون توان خرید مواد اولیه مورد نیاز برای ادامه تولید را ندارد. بسیاری از فعالان این عرضه به این نتیجه رسیده‌اند که دیگر تولید به صرفه نیست و ریسک ادامه فعالیت در این حوزه را به جان نمی‌خرند؛ چراکه مشکلاتی مانند افزایش قیمت مواد اولیه، کمبود نقدینگی و تهیه دشوار قطعات یدکی ماشین‌الات، راه تولید را بسیار ناهموار کرده است. در شهرک صنعتیای که کارگاه ریخته‌گری حمزه‌ای در آن واقع شده است، حدود ۶۵ درصد از صنعتگران واحد‌های تولیدی خود را تعطیل کرده‌اند و ما علی‌رغم تجربه فراوان و سرمایه‌گذاری مناسبی که برای تامین ماشین‌آلات مورد نیاز داشته‌ایم، همچنان در جبهه تولید با مشکلاتی مواجه هستیم. در اوایل زمانی که این کارگاه شروع به فعالیت کرد، قیمت ۱۰ تن شمش آلومینیوم به میزان حدود ۵۰ میلیون تومان بود که ۵ درصد از مبلغ را به صورت نقدی و مابقی را به صورت اعتباری پرداخت می‌کردیم اما اکنون متاسفانه خرید مواد اولیه به صورت نقدی انجام می‌شود و برگشت سرمایه تولیدکنندگان به صورت اعتباری و طولانی‌مدت است. ما تا چه زمانی می‌توانیم با این جسم بیمار صنعت به تولید ادامه دهیم و ضرورت دارد مسئولان ذی‌ربط چاره‌ای برای رهایی و خروج از این وضعیت بیندیشند.
تورم؛ اهرم فشاری بر صنعتگران
مدیر کارگاه ریخته‌گری حمزه‌ای ابراز کرد: ماشین‌آلاتی که در این کارگاه استفاده می‌شوند، ساخت داخل هستند اما باز هم در این زمینه دچار مشکل هستیم. قیمت روغن هیدرولیکی که در دستگاه اکسترودر مورد استفاده قرار می‌گیرد و هر دستگاه حداقل ۳۰ بشکه ۲۰۰ لیتری از این روغن را نیاز دارد، در گذشته حدود ۴۰۰ هزار تومان بود اما اکنون آن را با بهای ۱۳ میلیون تومان خریداری می‌کنیم که علاوه بر پرداخت این مبلغ غیرمنطقی، با این مسئله مواجه می‌شویم که بعضی از این روغن‌ها یا از کیفیت لازم برخوردار نبوده و یا تقلبی هستند. ضمن اینکه قیمت قالب‌های فولادی که از آن‌ها اسفاده می‌کنیم، هشت تا ۱۰ هزار تومان به ازای هر کیلوگرم بود اما اکنون این محصول را با بهای ۲۵۰ هزار تومان به ازای هر کیلوگرم خریداری می‌کنیم.
حمزه‌ای سنجانی در همین راستا اذعان کرد: کیفیت قالب‌های که اکنون استفاده می‌شود، نامناسب و عمدتا وارداتی از کشور چین است. در گذشته، این قالب‌ها از کشور اوکراین وارد می‌شد که از کیفیت مطلوبی برخوردار بود اما در حال حاضر قالب‌ها را به نام اوکراین اما از کشور چین وارد می‌کنند که متاسفانه به علت کیفیت پایین و در کوتاه مدت دچار شکستگی می‌شوند.
وی در مورد تاثیر افزایش بهای انرژی بر روند تولید این کارگاه، اظهار داشت: هزینه گاز مصرفی این کارگاه تولیدی به طور میانگین برای هر ماه، هفت میلیون تومان پیش از نوسانات قیمت بود و اکنون با افزایش ۱۰ برابری و با رو‌به‌رویی با مبلغ ماهانه ۷۰ ملیون تومان شگفت‌زده شده‌ایم. این افزایش بهای گاز در اواسط سال رخ داد اما شرکت ملی گاز ایران ما را ملزم به پرداخت بهای گاز با قیمت مصوب جدید از ابتدای سال کرد که بسیاری از تولیدکنندگان انتظار آن را نداشتند زیرا کارگاه‌ها بر اساس قیمت‌های قبلی، تولیدات خود را برنامه‌ریزی کرده بودند. برق نیز از این قضیه جدا نیست که با قطعی برق در تابستانی که گذشت و به علت خاموشی دستگاه‌ها و سرد شدن کوره‌ها، مجبور شدیم کارگاه را طی یک روز کامل کاری تعطیل کنیم.
حمایت از تولید، به توسعه اقتصاد خواهد انجامید
مدیر کارگاه ریخته‌گری حمزه‌ای در پاسخ به سوال خبرنگاه «فلزات آنلاین» مبنی بر اینکه در حال حاضر وضعیت بازار چگونه است، اذعان کرد: وضعیت بازار مصرف‌کنندگان بسیار نامناسب بوده و تقاضا به شدت کاهش یافته است. محصولات تولیدی این کارگاه به دو دسته پروفیل‌هایی ساختمانی و صنعتی تقسیم می‌شود. در زمینه پروفیل‌های ساختمانی به علت کاهش فعالیت‌های عمرانی و ساختمان‌سازی و افت قدرت خرید، با رکود در این زمینه مواجه هستیم. در حال حاضر بین تمامی این معضلات، پرداخت ۹ درصد مالیات بر ارزش افزوده، افزایش حقوق کارگران، بیمه، فشار مصرف‌کنندگان برای تحویل سفارش در زمان مقرر که دیرکرد در زمان تحویل محصول موجب فسخ قرارداد و تحمیل ضرر‌های بیشتری به کارگاه تولیدی می‌شود، رقابت منفی بین تولیدکنندگان و… صبر صنعتگران را لبریز کرده است. به همین علت، افراد حاضر به سرمایه‌گذاری در بخش تولید نیستند و یا حتی خود صنعتگر در این شرایط قادر به ادامه تولید نیست. بنابراین تولیدکنندگان تمام دستگاه‌ها و تجهیزات خود را به فروش می‌رساند و در سایر زمینه‌ها همچون ساخت‌وساز که از ثبات بیشتری برخودار است، سرمایه‌گذاری می‌کند.
حمزه‌ای سنجانی در مقایسه تولید محصولات آلومینیومی با سایر کشورها، یادآور شد: در کشور‌های خارجی همچون ترکیه، مطلع هستیم که دولت از تولیدکنندگان این صنعت حمایت‌های بسیاری می‌کند. به عنوان مثال، در خصوص تعویض روغن هیدرولیک دستگاه‌های اکسترودر، روغن نو را در اختیار صنعتگران قرار می‌دهد و روغن قدیمی که کارایی خود را از دست داده است و دیگر قابل مصرف نیست، از تولیدکنندگان دریافت می‌کند. به این علت که دستگاه‌های اکسترودر دچار روغن‌ریزی و موجب به وجود آمدن آلودگی‌های زیست‌محیطی نشوند. دولت این کشور، تسهیلات بانکی مناسب و با سود بسیار اندک برای برگشت سرمایه در نظر می‌گیرد اما در ایران، فرایند دریافت وام و تسهیلات بانکی نیاز به پوشیدن کفش‌های آهنی دارد زیرا این فرایند طاقت‌فرسا است و درصد سودی که برای برگشت سرمایه اعلام می‌کنند، بسیار هنگفت است که به همین علت صنعتگر از دریافت تسهیلات بانکی پشیمان می‌شود. لازم به ذکر است که در کارگاه ریخته‌گری حمزه‌ای برای تمدید مجوز رنگ‌کاری پروفیل‌های آلومینیومی، به سازمان صمت استان اراک مراجعه کرده‌ایم اما علی‌رغم تاکید بر حمایت از تولید، هیچ اقدامی در این زمینه صورت نپذیرفت.
وی در خصوص چشم‌انداز صنعت آلومینیوم خاطرنشان کرد: آلومینیوم، فلزی بسیار استراتژیک و خاص در کل جهان به شمار می‌رود و به علت سبکی و خاصیت شکل‌پذیری آسان، تقریبا در تمام صنایع کاربرد دارد. بنابراین اگر دولتمردان از افرادی که در این صنعت موی سفید کرده‌اند و از تجربه و دانش زیادی برخوردار هستند، حمایت کنند و باعث شوند که ثباتی در بازار حاکم شود تا تولیدکننده فقط ذهن خود را روی تولید و طرح‌های نوآور متمرکز کند و به دنبال هدررفت بیشتر زمان و انرژی برای حل مشکلات نباشد، لطف بزرگی در حق صنعت کشور انجام داده‌‌اند. صنعتگران واقعی برای رشد تولید، از عمر و سرمایه خود گذشته‌اند و راضی نیستند به راحتی تمام زحمات خود را از دست دهند و کارگاه تولیدی خود را تعطیل کنند. این افراد تمام تلاش خود را جهت حفظ نیروی انسانی به کار گرفته‌اند و موجب اشتغال‌زایی در جامعه شده‌اند که جایی بسی تشکر و قدر‌دانی دارد.
