در اواسط قرن نوزدهم میلادی، آلومینیوم ارزشی بیشتر از طلا داشت و این فلز از دیرباز بسیار ارزشمند بوده و در عصر مدرن امروزی نیز از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است؛ ضمن اینکه نقش آلومینیوم در آینده پررنگ‌تر نیز خواهد شد.
به گزارش پایگاه خبری و تحلیلی «فلزات‌آنلاین» و به نقل از روابط عمومی شرکت فولاد مبارکه، مجمع جهانی اقتصاد (WEF) بر این باور است که تقاضای جهانی آلومینیوم تا سال ۲۰۳۰ میلادی حدود ۴۰ درصد افزایش خواهد یافت. با توجه به معضل گرمایش جهانی و تغییرات اقلیمی در سال‌های آتی، آلومینیوم کلید حل این مشکل خواهد بود و بسیاری از فناوری‌های مورد نیاز برای کربن‌زدایی از کارخانه‌های آلومینیوم‌سازی گذر خواهند کرد. توربین‌های بادی، باتری‌ها، پنل‌های خورشیدی و الکترولایزرهای تولید هیدروژن از جمله فناوری‌هایی هستند که آلومینیوم نقش مهمی در آن‌ها ایفا می‌کند.
به نظر شما آیا منطقی است که بگوییم هرقدر آلومینیوم بیشتری تولید کنیم، زودتر به صفر خالص نزدیک خواهیم شد؟ خیر، مشکلی که وجود دارد این است که برای کربن‌زدایی به آلومینیوم نیاز داریم اما تولید آلومینیوم، خود یکی از صنایع آلاینده شمرده می‌شود. هر چقدر استفاده از آلومینیوم کربن از محیط می‌زداید، فرایند تولید آن کربن‌زاست و این بازی جمع صفر برنده‌ای ندارد. بر اساس آمار سال ۲۰۱۸، صنعت تولید آلومینیوم ۱٫۱ میلیارد تن معادل دیاکسید کربن منتشر کرده و ۴ درصد از انتشار جهانی کربن را به خود اختصاص داده است. با اینکه صنایعی مانند فولاد و سیمان درصد سهم بیشتری از انتشار کربن داشتند اما بهتر است از منظر کمی نیز به این موضوع نگاه کرد.
آژانس بین‌المللی انرژی (IEA) اعلام کرد که تولید هر تن سیمان، تقریبا ۰٫۶ تن کربن روانه محیط زیست می‌کند. در خصوص فولاد ۱٫۴ تن دیاکسید کربن به ازای هر تن فولاد منتشر می‌شود که تقریبا ۲ برابر سیمان است اما این رقم در مورد آلومینیوم ۱۶ تن است. همچنین جالب است بدانید ۵۵ درصد از انرژی مورد نیاز برای تولید آلومینیوم از سوزاندن زغال‌سنگ تامین می‌شود که خود موید آلایندگی بالای این صنعت است؛ انرژی برق‌آبی نیز حدود ۳۰ درصد از انرژی مورد نیاز آلومینیوم‌سازان را تامین می‌کند. چین با تولید قریب به ۶۰ درصد از آلومینیوم جهان متهم همیشگی است و حدود ۸۰ درصد از انرژی مورد نیاز برای تولید آلومینیوم در این کشور از طریق زغال‌سنگ تامین می‌شود. کنار هم قرار دادن این دو گزاره حکایت از معادله چین = آلومینیوم = آلایندگی دارد. در عکس زیر می‌توانید بزرگترین تولیدکنندگان آلومینیوم در جهان را مشاهده کنید.
پاسخ چین به این معضلات چیست؟ چین با سیاست‌هایی که در پیش گرفته، عزم خود را برای کربن‌زدایی جزم کرده و اقداماتی در راستای کربن‌زدایی از صنعت آلومینیوم خود انجام داده است. از جمله این اقدامات می‌توان به مالیات کربن اشاره کرد؛ با انجام این کار انتظار می‌رود تا سال ۲۰۲۵، هزینه برقی که از نیروگاه‌های زغال‌سنگ تامین می‌شود، از برق شبکه بیشتر شود و سوزاندن زغال‌سنگ دیگر برای کارخانه‌های تولید آلومینیوم مقرون به صرفه نخواهد بود. همچنین دولت چین کارخانه‌های آلومینیوم را تشویق می‌کند که به جنوب‌غربی این کشور نقل مکان کنند تا بتوانند از منابع انرژی تجدیدپذیر بهره ببرند؛ انتظار می‌رود استان «Yunnan» واقع در جنوب‌غربی چین، منزلگاه ظرفیت انتقالی آلومینیوم باشد.
به اعتقاد رویترز داستان چیز دیگری است و کارخانه‌های آلومینیوم‌سازی به بهانه استفاده از انرژی برق‌آبی، روانه «Yunnan» شدند اما از بخت بد، این استان با کمبود بارندگی و خشک‌سالی مواجه شد و اکنون شرکت‌ها دچار مشکل شده‌اند. با کوچ صنعت آلومینیوم چین به مناطق غنی از انرژی‌های تجدیدپذیر، انتظار می‌رود کم کم شاهد کاهش آلایندگی صنعت آلومینیوم در این کشور باشیم. در درازمدت، افزایش بازیافت آلومینیوم قراضه برای کاهش انتشار کربن ضروری خواهد بود زیرا تولید آلومینیوم ثانویه به طور قابل‌توجهی به انرژی کمتری نیاز دارد. علاوه‌براین، سرمایه‌گذاری چین در زنجیره‌های تامین آلومینیوم خارج از کشور تحت سیاست ظرفیت جایگزینی، حکایت از جاه‌طلبی‌های این کشور برای دست‌یابی به صفر خالص تا سال ۲۰۶۰ دارد.
انتهای پیام//
