لوله‌های فولادی در تمام بخش‌های صنعت کاربرد دارند و کارشناسان این حوزه حدود ۶۰۰ مورد مصرف برای این محصول ذکر کرده‌اند. به عبارت بهتر، لوله‌های فولادی در تمامی ابعاد زندگی از در اندازه‌های بسیار کوچک همچون میز و صندلی گرفته تا ابعاد بسیار بزرگی همچون انتقال نفت، گاز و آب نقش دارند.

این محصولات تقریبا به ‌طور مستقیم و یا از طریق یک واسطه به مصرف‌کنندگان نهایی می‌رسد. صنعت تولید لوله در کشور از یک سو گفته می‌شود در تولیدات به خودکفایی رسیده‌ و وضعیت آن مناسب است و از سوی دیگر، ظرفیت‌های خالی بسیاری در آن وجود دارد.

طبق اعلام سندیکای تولیدکنندگان لوله و پروفیل کشور، حدود ۱۸ تا ۲۰ میلیون تن ظرفیت برای تولید لوله و پروفیل ایجاد شده است. این صنایع می‌توانند لوله‌هایی در ابعاد یک خودکار با ضخامت و قطر بسیار پایین تا لوله‌هایی با قطر سه متر نیز تولید کنند. این یعنی دامنه تولیدات کشور در زمینه لوله، بسیار گسترده است.

علاوه‌براین، به دلیل تولید برخی گریدهای ورق فولادی یعنی API، نوردکاری آن و تولید لوله، در این زمینه نیز خودکفا شده‌ایم و تنها میزان نسبتا اندکی از نیازهای کشور به لوله از خارج تامین می‌شود اما دو مورد اساسی باعث درجا زدن تولیدکنندگان این حوزه شده است: نخست کمبود مواد اولیه و دوم نبود بازار مصرف.

همانند صنعت پروفیل‌سازی، عمده مواد اولیه تولید لوله را ورق گرم فولادی تشکیل می‌دهد که تنها سه شرکت در کشور قادر به تولید آن هستند. بخش عمده این ورق‌ها که بالغ بر ۹۰ درصد می‌شود، در شرکت فولاد مبارکه تولید شده و سایر شرکت‌ها سهم کمی از عرضه را به خود اختصاص دادند.

در بهترین حالت، میزان تولید ورق گرم مبارکه به ۴٫۵ میلیون تن در سال می‌رسد، در حالی که حدود ۲۰ میلیون تن ظرفیت در صنایع پایین‌دست ایجاد شده است. بنابراین شرکت فولاد مبارکه هرگز به تنهایی قادر به پاسخگویی به همه نیازها نیست و باید راه‌های دیگری مانند احداث کارخانه‌های جدید و یا واردات را برای تامین مواد اولیه صنعت لوله‌‌سازی به ‌کار برد.

دیگر مشکل صنعت لوله که اتفاقا بخش بزرگی از جامعه با آن درگیر است، متوقف شدن پروژه‌های عمرانی بوده که نه ‌تنها صنعت لوله‌سازی، بلکه بسیاری از صنایع و آحاد جامعه را درگیر خود کرده است. پروژه‌های عمرانی نیز از آن جهت اهمیت دارند که محرک بخش عظیمی از صنایع هستند.

پروژه‌های انتقال نفت، گاز، آب و ساختمان‌سازی بیشترین سهم را در اقتصاد کشورها ایفا می‌کنند اما کشور ما چند سالی است وارد فاز رکود شده و بسیاری از پروژه‌ها عمرانی و… متوقف شده‌اند. تولیدات صنعت لوله نیز عمدتا در بخش‌های یاد شده مورد استفاده قرار می‌گیرد اما زمانی که پروژه‌های اینچنینی غیر فعال باشند، صنعت یاد شده نیز وارد رکود می‌شود.

با توجه به معضل صنعت لوله و پروفیل که همان نبود مواد اولیه و تقاضا است، بنابراین دو راه عمده پیش روی فعالان این صنعت و مسئولان قرار دارد: نخست آنکه زمینه برای صادرات لوله‌های فولادی فراهم شود و دوم اینکه پروژه‌های متوقف شده عمرانی را مجددا فعال کنند.

در مورد صادرات لوله‌های فولادی می‌توان گفت که تقریبا تمام کشورهای منطقه به لوله نیاز دارند زیرا این محصول در توسعه کشورها نقشی اساسی ایفا می‌کند و به همین دلیل کشورهای در حال توسعه، مهم‌ترین بازار هدف لوله‌های فولادی هستند. دولت می‌تواند با باز کردن مسیر صادرات به ایجاد رونق نسبی در صنعت لوله‌سازی کشور و حفظ اشتغال موجود کمک کند.

با این وجود، فعال‌سازی پروژه‌های عمرانی تقریبا خواست اصلی تمام تولیدکنندگان لوله‌های فولادی است زیرا تقریبا اکثر لوله‌سازی‌های جدید با هدف تامین نیاز داخلی احداث شده‌اند و توقف در پروژه‌های عمرانی، سوددهی تولیدات آن‌ها را زیر سوال برده است. تخمین زده می‌شود حدود ۷۱ هزار طرح نیمه تمام در کشور وجود دارد که فعال‌سازی تنها نیمی از آن‌ها می‌تواند بخش بزرگی از اقتصاد کشور را به حرکت در آورد.