سید امیر میردامادیان در گفت‌وگو با خبرنگار پایگاه خبری و تحلیلی «فلزات آنلاین» بیان کرد: افزایش قیمت روی طی ۱۰ سال اخیر باعث شده است با حداقل میزان ظرفیت تولید به فعالیت خود ادامه دهیم. قیمت خاک معدنی روی در سال ۱۳۹۰، یک هزار و ۹۰۰ تومان به ازای هر کیلوگرم بود و در حال حاضر قیمت آن به حدود ۱۰۵ هزار تومان رشد پیدا کرده است. با توجه به افزایش تورم و همچنین رشد چشمگیر هزینه‌های تولید در سال جاری، به نظر می‌رسد تهیه خاک معدنی اکسیدی از بورس مقرون به صرفه و بر همین اساس ضرورت دارد فرآوری کنسانتره سولفوره در اختیار تولیدکنندگان شمش قرار بگیرد.
وی افزود: متاسفانه به دلیل سوء مدیریت، ذخایر اکسیدی معدن انگوران رو به پایان است و دانش فرآوری کنسانتره سولفوره نیز گسترش پیدا نکرده است. ضمن اینکه عیار خاک عرضه‌شده در بورس نیز مناسب نیست و بر همین اساس بسیاری از تولیدکنندگان شمش روی، اقدام به واردات خاک معدنی از ترکیه و برخی کشورهای آفریقایی مانند مراکش می‌کنند. از آنجایی که قیمت‌گذاری روی بر پایه بورس فلزات لندن انجام می‌شود و نرخ ارز نیز روند رو به رشدی طی سالیان اخیر داشته است، بنابراین اگر یک تولیدکننده بتواند سرمایه‌گذاری لازم برای احداث واحد فرآوری کنسانتره سولفوره را انجام بدهد وعیار خاکی که مصرف می‌کند نیز مناسب باشد، قیمتی که در نهایت برای محصول تولید شده می‌تواند تعیین کند، مناسب و سودآور خواهد بود. در غیر این صورت تولید در این شرایط، صرفه اقتصادی ندارد و تولیدکننده با ضرر مواجه خواهد شد.
مدیرعامل شرکت افق گداز زنگان عنوان کرد: تامین ماده اولیه، مهم‌ترین چالش تولیدکنندگان طی سالیان اخیر بوده است. چراکه در این زمینه به سرمایه در گردش قابل توجهی نیازمند هستیم. در حالی که سال‌های گذشته می‌توانستیم با مبلغی در حدود یک میلیارد تومان، ۱۰۰ تن ماده اولیه خریداری کنیم اما هم‌اکنون با همین بودجه، قادر به تامین ۱۰ تن ماده اولیه خواهیم بود. با این شرایط ما چاره‌ای جز تولید در یک شیفت کاری نداریم و بسیاری از تولیدکنندگان نیز به دنبال این معضل، تولید خود را به حداقل ممکن کاهش داده‌اند و یا متوقف کرده‌اند. قیمت حامل‌های انرژی نیز به شدت رشد پیدا کرده است و در حال حاضر به دنبال سهمیه‌بندی برق، دو روز در هفته تولید را متوقف کرده‌ایم. در فصل زمستان نیز همزمان با قطعی برق، خسارات جبران‌ناپذیری به تجهیزات مجموعه وارد می‌شود و ما در صورت تامین نقیدنگی لازم، ناچار به جایگزینی کوره‌های جدید هستیم. در حالی که باید حقوق کارگران خود را به صورت منظم پرداخت کنیم و دستمزد نیروی انسانی نیز در سال جاری ۵۷ درصد افزایش یافته است، بنابراین توقف تولید به ضرر مجموعه تمام خواهد شد.
میردامادیان در خصوص معضلات صنعت روی، مطرح کرد: اگرچه صادرات شمش روی منجر به ارزآوری بیشتری به داخل کشور شده است اما با توجه به اینکه قیمت‌گذاری آن متاثر از بورس فلزات لندن و اتفاقات جهانی مانند جنگ روسیه و اوکراین است، بنابراین تولیدکنندگان نمی‌توانند برنامه‌ریزی برای فروش شمش با یک قیمت مشخص داشته باشند. این در حالی است که ماده اولیه مورد نیاز فعالان این صنعت از داخل کشور تامین می‌شود و این مهم نباید متاثر از بازارهای جهانی باشد. مادامی که صادرات افزایش پیدا می‌کند، ارزش افزوده بالایی نیز برای صادرکنندگان به همراه دارد و این امر باعث کاهش عرضه شرکت‌های صادرکننده در بازار داخلی می‌شود. از سوی دیگر، عرضه شمش روی در بازار داخلی بسیار کم است و نیاز بازار را تامین نمی‌کند. بنابراین تولیدکنندگانی که موفق به صادرات محصول نمی‌شوند، قیمت عرضه خود در بازار داخلی را افزایش می‌دهند که این مسئله باعث ایجاد قیمت کاذب در سطح بازار خواهد شد.
وی در ادامه به نحوه عرضه شمش روی در بورس اشاره کرد و گفت: در بورس کالای ایران، شمش روی با گریدهای ۹۷، ۹۸ و ۹۹ درصد عرضه می‌شود که هر شرکت بنا به تولید محصولات خود، باید گرید مناسبی از شمش روی را خریداری کند. در حالت کلی، بیشتر تولیدکنندگان از گرید ۹۷ درصد استفاده می‌کنند و در این میان هرچه درصد خلوص افزایش پیدا کند، تعداد مصرف‌کنندگان نیز محدودتر خواهد شد. ضمن اینکه برخلاف تصور بسیاری از فعالان صنعت سرب و روی، تفاوت چندانی میان قیمت بورس و بازار آزاد وجود ندارد و بر همین اساس در صورتی که امکان خرید از بورس فراهم نباشد، می‌توان نسبت به خرید از بازار آزاد اقدام کرد. البته باید توجه داشت که با توجه به اختلاف کم قیمت روی در بورس کالا و بازار، انگیزه قابل توجهی برای خریداران ایجاد نمی‌شود تا ماده اولیه خود را از این تالار صنعتی تهیه کنند.
این فعال صنعت روی در پایان ضمن تاکید بر حمایت از تولید، یادآور شد: زمانی یک تولیدکننده می‌تواند محصول خود را روانه بازارهای داخلی و صادراتی کند که ضمن حمایت، شرایط تولید نیز تسهیل شود اما اگر حمایت‌های لازم از تولیدکننده نشود و هزینه‌های تولید بیش از پیش افزایش یابد، نمی‌توان امید چندانی به توسعه و پیشرفت تولید داشت.
